10- عموميت دادن به دعا يعنى براى همه دعا كردن، امام صادق (ع) از رسول خدا صلى‌الله عليه و آله نقل مى‌كند كه فرمود:

هر گاه يكى از شمادعا كند بايد آن را عموميت دهد و همه را دعا كند؛ زيرا آن به اجابت نزديكتر است.[1]

11- پنهان كردن دعا، خداى متعال در قرآن مى‌فرمايد:

«ادْعُوا رَبَّكُمْ تَضَرُّعاً وَ خُفْيَةً ...»[2]

خداى خود را با حالت زارى و پنهانى بخوانيد.

12- اجتماع براى دعا. جاهايى كه دعا كردن از ريا و خودنمايى ايمن بوده، بهتر است به صورت دسته جمعى باشد؛ زيرا در قبولى آن مؤثرتر است. امام صادق عليه‌السلام فرمود:

هرگاه پيش آمدى، پدرم را غمگين مى‌كرد، زنان و كودكان را جمع كرده، سپس دعا مى‌كرد و آنان آمين مى‌گفتند.[3]

13- حسن ظن داشتن به اجابت دعا، امام صادق (ع) فرمود:

هرگاه دعا كردى از عمق دل توجه كن و گمان تواين باشد كه حاجتت بر درخانه است.[4]

14- دعا كردن در زمانها و احوال مناسب زمانها و احوالى كه دعا كردن در آنها، به اجابت نزديكتر است، عبارتند از: دعا بعد ازنمازهاى واجب، هنگام اذان، اوّل ظهر، هنگام قرائت قرآن، و زيدن بادها و آمدن باران، رقّت قلب، درميدان جنگ، درنماز وتر، سحرها و بعد از سپيده صبح و ....

دعا كردن بويژه در سحرگاهان از اهميت خاصى برخوردار است. از مردى به نام‌

[1] - اصول كافى، ج 4، ص 242

[2] - اعراف، آيه 55

[3] - اصول كافى، ج 4، ص 242

[4] - همان مدرك، ص 222