رفتارى، جلوه‌گاه اسماء و صفات الهى گردد؛ تا در حالى‌كه همه جهان طبيعى و بى‌اراده به تسبيح جمال و جلال خداوندى مشغول‌اند، انسان با اختيار و آزادى خويش، مقرّب‌ترين، گوياترين و كامل‌ترين مظهر الهى باشد.

3. فلسفه اخلاق‌

در حوزه مطالعات اخلاقى پيش از اين‌كه به تعيين مصاديق صفات و اعمال خوب و بد و معرفى راه‌هاى تحصيل يا دورى از آنها بپردازيم، پاره‌اى سؤالات بنيادين مطرح‌اند كه بر ديگر مباحث اخلاقى تقدم دارند و عمدتاً ماهيت عقلانى دارند. برخى از اين سؤالات، به قرار زير است:

- مفهوم واژه‌ها و عناوين «خوب» و «بد» چيست؟

- ماهيت و حقيقت مفاهيم اخلاقى چگونه است؟

- زبان قضاياى اخلاقى، انشايى است يا اخبارى؟

- منشأ و ملاك صدق و كذب قضاياى اخلاقى چيست؟

- ملاك و معيار كلى براى خوبى يا بدى يك صفت يا رفتار كدام است؟

- آيا قضاياى اخلاقى مطلق (جهانى و جاودانه) اند، يا نسبى (سرزمينى و موقّت)؟

- شرايط و حوزه مسئوليت اخلاقى چيست؟

آن بخش از پژوهش‌ها و بررسى‌هاى اخلاقى كه عهده‌دار پاسخگويى به اين گونه پرسش‌هاى پيشين و بنيادين‌اند، «فلسفه اخلاق» ناميده مى‌شود؛ اگرچه ماهيت مباحث آن به‌حتم و همواره عقلى نيست و به‌ويژه در مكاتب جديد فلسفه اخلاق از برخى مباحث ادبى و زبان‌شناختى (همانند پرسش اول) نيز گفت‌وگو مى‌شود.[1]

4. تربيت اخلاقى‌

تربيت در لغت به‌معناى «پرورش‌دادن استعدادهاى شى» است. اين استعدادها ممكن است، فيزيكى و مادى، علمى و عقلانى و يا استعدادهاى اخلاقى باشند.

مراد از تربيت اخلاقى، چگونگى به‌كارگيرى و پرورش استعدادها و قواى درونى، براى توسعه و تثبيت صفات و رفتارهاى پسنديده اخلاقى و نيل به فضائل عالى اخلاقى و دورى از

[1] - حتى بعضى از پيشگامان اين مكاتب، از جمله ج. ا. مور، فلسفه اخلاق را شعبه‌اى از فلسفه و منحصر در مباحث ادبى و زبان‌شناختى( تحليل فلسفى) دانسته‌اند.( ر. ك: پاپكين و استرول: كليات فلسفه، ترجمه سيّدجلال‌الدين مجتبوى، ص 64- 69)