در برخورد خود با مردم و صبوری در مقابل بدرفتاری‌های مردم مانند افتاده و متواضع و صبور باشیم که همه بر آن پا می‌کوبند ولی همه را تحمل می‌کند؛ و در سخاوت مانند آب جاری باشیم که به هر جا بگذرد بدون هیچ چشم‌داشتی طراوت وزندگی ارزانی می‌کند؛ و در مهربانی مانند خورشید و ماه باش که مهربانی و لطف خود را از هیچ‌کس دریغ نمی‌کنند و به نیکوکار و تبهکار می‌تابند.

سخن و شمشیر

امام علی 7: رُبَ‌ كَلَامٍ‌ كَالْحُسَامِ؛

بسا سخنی که همانند شمشیر (بُرنده ) است.[1]

هست تیغِ زبان زِ تیغِ بـَتَر کاین خورد بر تن، آن خورَد به جگر[2]

آدمی زاد همواره شمشیری دو لبه به همراه خود دارد. می تواند با سخن و گفتارش آتشی را خاموش کند؛ قهری را به آشتی کشاند؛ جدایی را به وصل برساند؛ غم را به شادی کشاند و می تواند برعکس باشد.

انسان و ظرف سفالی

منسوب به امام علی 7: كَما تُعرَفُ‌ أَواني‌ الفَخَّارِ بِامتِحانِها بِأَصواتِها فَيُعلَمُ الصَّحِيحُ مِنها مِنَ المكسُورِ كذلكَ يُمتَحَنُ الإِنسانُ بِمَنطقِهِ فَيُعرَفُ ما عِندَهُ؛

[1]. تصنیف غررالحکم و دررالکلم، ح 4039.

[2]. مکتبی.