ادب و باران

امام علی 7: إِنَ‌ بِذَوِي‌ الْعُقُولِ‌ مِنَ‌ الْحَاجَةِ إِلَى الْأَدَبِ كَمَا يَظْمَأُ الزَّرْعُ إِلَى الْمَطَر؛

همانا نیاز صاحبان خرد به ادب همچون نیاز زراعت به باران است.[1]

گاهی زمین کشاورزی از هر لحاظ آماده است امام چون‌که آب کافی ندارد. محصولاتش به بار نمی‌نشیند و ثمره‌ای نمی‌دهد. همین‌گونه شایسته است فرد دانا، خودش را به آداب و اخلاق زینت دهد. چراکه ادب به انسان شخصیت و عزت می‌دهد؛ و بر اساس ادب است که انسان مورد قضاوت قرار می‌گیرد.

باادب باش که سرمایه‌ی خوبان ادب است فرق ما بین بنی آدم و حیوان ادب است

راحت روح زنان زینت مردان ادب است آیه آیه همه جا سوره قرآن ادب است[2]

هم‌نشین بد و باد

امام علی 7: صُحْبَةُ الْأَشْرَارِ تَكْسِبُ‌ الشَّرَّ كَالرِّيحِ إِذَا مَرَّتْ بِالنَّتْنِ حَمَلَتْ نَتْناً؛

مصاحبت با بدان بدی بار آورد، همچون باد که اگر بر چیز گندیده بورزد بوی بد با خود آورد.[3]

دوست و همراهی با انسان‌های ناشایست، خواه‌وناخواه لباس بدی و شرارت به تن ما می‌پوشاند.

هم‌نشین بد و مسافر دریا

امام علی 7: مُصَاحِبُ‌ الْأَشْرَارِ كَرَاكِبِ‌ الْبَحْرِ إِنْ سَلِمَ مِنَ الْغَرَقِ لَمْ يَسْلَمْ مِنَ الْفَرَق‌؛

[1]. تصنیف غررالحکم و درر الکلم، ح ۴۰۶.

[2]. نسیم شمال.

[3]. تصنیف غررالحکم و درر الکلم، ح ۹۸۲۶.