دیباچه

مِنّت[1] خدای را[2] عز و جل[3] که طاعتش موجب قُربَت است و به شکر اندرش مَزید[4] نعمت[5] هر نفسیکه فرو می‌رود[6] مُمِدّ[7] حیات است و چون برمی‌آید[8] مُفَرِّح[9] ذات پس در هر نفسی دو نعمت موجود است و بر هر نعمتی شکری واجب.

از دست و زبان که[10] برآید کز عهده[11] شکرش به درآید

[1]. سپاس.

[2]. برای.

[3]. گرامی و بزرگ.

[4]. زیادی.

[5]. «لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزيدَنَّكُم‌». ابراهیم/7.

[6]. دَم.

[7]. یاری کننده،

[8]. بازدَم.

[9]. شادی‌بخش.

[10]. چه کسی.

[11]. که از مسئولیت.