«اِعملوا آلَ داودَ شکراً وَ قلیلٌ مِن عبادیَ الشَّکُورُ»[1]

بنده همان به که ز تقصیر خویش عذر به درگاه خدای آورد

ورنه[2] سزاوار خداوندیش کس نتواند که به‌جای آورد

باران رحمت بی‌حسابش همه را رسیده و خوان[3] نعمت بی‌دریغش[4] همه‌جا کشیده پرده ناموس[5] بندگان به گناه فاحش[6] ندرد و وظیفه[7] روزی به خطای مُنکَر[8] نبُرد.[9]

ای کریمی که از خزانه غیب گبر و ترسا وظیفه خور داری

دوستان را کجا کنی محروم تو که با دشمن این نظر داری

فرّاش[10] باد صبا را گفته تا فرش زمرّدیبگسترد و دایه ابر بهاری را فرموده تا بنات نبات[11] در مهد زمین بپرورد درختان را به خلعت نوروزی قبای سبز

[1]. «ای آل داوود! شکر (این‌همه نعمت را) بجا آورید؛ ولی عده کمی از بندگان من شکرگزارند!». سبا/13.

[2]. وگرنه.

[3]. سفره.

[4]. بی‌مضایقه، بدون بخل، از روی جوانمردی.

[5]. آبرو.

[6]. آشکار.

[7]. حقوق روزانه، دستمزد.

[8]. انکار شده.

[9]. قطع نکند.

[10]. فرش کننده.

[11]. باد صبا (بادی که از مشرق می‌آید) همچون فراش است. ابری بهاری همچون دایه است. نبات همچون بنات و زمین همچون مَهد است. (این موارد اضافه تشبیهی هستند). فراش: فرش گسترنده. دایه: پرستار. بنات: دختران. نبات: گیاه.