بصر در سر و رای و فکر و تمیز جوارح به دل، دل به دانش عزیز

بهایم[1] به روی اندر افتاده خوار تو همچون الف بر قدم‌ها سوار[2]

نگون کرده ایشان سر از بهر خور تو آری به عزت خورش پیش سر[3]

نزیبد تو را با چنین سروی که سر جز به طاعت فرود آوری

به اِنعام[4] خود، دانه دادت نه کاه نکردت چو اَنعام[5]، سر در گیاه

ولیکن بدین‌صورت دلپذیر فریبا مشو سیرت[6] خوب گیر

رهِ راست باید، نه بالای راست که کافر هم از روی صورت چو ماست

تو را آن‌که چشم و دهان داد و گوش اگر عاقلی در خلافش مکوش

گرفتم که دشمن بکوبی به سنگ مکن یاری از جهل با دوست جنگ

خردمند طبعانِ منت شناس بدوزند نعمت به میخ سپاس

***

مَلکِ زاده یی زاسب اَدهم[7] فُتاد به گردن درش مُهره بر هم فُتاد

چو پیلش فرورفت گردن به تن نگشتی سرش تا نگشتی بدن

[1] . حیوانات.

[2] . انسان همانند الف برروی دو پاهایش ایستاده است.

[3] حیوانات خم می‌شوند و غذا می‌خورند ولی انسان غذا به دهان می‌آورد.

[4] . نعمت ها.

[5]. حیوانات.

[6]. فریب مخور، اخلاق خوب انتخاب کن.

[7]. اسب سیاه.