پادشاه که صدای مرد فقیر را می‌شنید، تعجب کرد و جلو آمد و پرسید: این حرف چیست که مرتب فریاد می‌کنی؟ مرد فقیر با ناله گفت: شکر می‌کنم که به حرف همسرم اعتنا نکردم و چغندر با خود نیاوردم وگرنه الآن دیگر زنده نبودم!

شاه از این حرف مرد خندید کیسه‌ای زر به او بخشید تازندگی‌اش را سروسامان دهد! و ازآن‌پس عبارت پیاز تا چغندر شکر خدا در هنگامی‌که فردی به گرفتاری دچار شود که ممکن بود بدتر از آن‌هم باشد به کار می‌رود.[1]

[1]. حکایتی دیگر به همین مضمون برای این مثل نقل می‌کنند. نان‌ونمک، ص 478.