مهربان حال و نعمت مردم را دگرگون نخواهد کرد، مگر اینکه خود آن مردم حالشان را تغییر دهند.[1]

یا شکر یا جبران

امام علی 7: الْمَعْرُوفُ يَتْلُوهُ الْمَعْرُوفُ‌ غُلٌ‌ لَا يَفُكُّهُ‌ إِلَّا مُكَافَاةٌ أَوْ شُكْرٌ؛

احسان همانند زنجیر و بندی است که در گردن است و چیزی آن را باز نمی‌کند مگر جبران یا شکرگزاری آن.[2]

اگر کفران کردی

امام علی 7: النِّعْمَةُ مِحْنَةٌ، فَإِنْ‌ شَكَرْتَ‌ كَانَتْ كَنْزاً وَ إِنْ كَفَرْتَ صَارَتْ نَقِمَةً؛

نعمت، درواقع ا بزار امتحان و آزمایش است؛ وقتی سپاس آن را به‌جا آوردی و شکرگزار باشی تبدیل به نعمت می‌شود و اگر کفران کردی؛ به نقمت و بلا تبدیل می‌شود.[3]

عادت رسول خدا6

امام صادق7: أَنَّ النَّبِيَّ 6 مَا قَامَ‌ مِنَ‌ النَّوْمِ‌ إِلَّا خَرَّ لِلَّهِ سَاجِداً شُكْراً لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ؛

هیچ‌گاه رسول خدا6 از خواب بیدار نشد جز اینکه برای خدا و شکر خداوند به سجده می افتاد.[4]

[1]. ارشاد القلوب، ج 1، ص 31.

[2]. نزهه الناظر و تنبیه الخاطر، ص 123.

[3]. همان، ص 72.

[4]. بحارالانوار، ج 73، ص 219.