بهترین شکر برای هر نعمتی آن است که با همان نعمت‌ها به دیگران خیر برسانی.[1]

دستت را دراز کن

امام علی 7: أَطِلْ‌ يَدَكَ‌ فِي‌ مُكَافَاةِ مَنْ أَحْسَنَ إِلَيْكَ فَإِنْ لَمْ تَقْدِرْ فَلَا أَقَلَّ مِنْ أَنْ تَشْكُرَه‌؛

دستت را به پاداش کسی که به تونیکی کرده دراز کن و اگر نمی‌توانی پس حداقل از او سپاسگزاری کن.[2]

اگر می‌توانی جبران عملی کن و اگر در توانت نیست حداقل تشکر زبانی کن.

نعمت‌ها باقی هستند

رسول خدا 6: می‌فرماید: خداوند نعمتی به مردم نداده که از آنان باز پس بگیرد. پس نعمت‌هایش، «و بَقُوا مَا بَقِيَ اللَّيْلُ وَ النَّهَارُ مَا سَلَبَهُمْ تِلْكَ النِّعَمَ وَ هُمْ لَهُ شَاكِرُونَ» تا زمانی که شب و روز باقی است باقی می‌ماند، مگر اینکه کفران نعمت کنند و از اطاعت خدا روی بگردانند و آیه‌ی شریفه به همین مفهوم اشاره دارد « إِنَّ اللَّهَ لا يُغَيِّرُ ما بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا ما بِأَنْفُسِهِمْ[3]؛ خدای

[1]. همان، ح 6159.

[2]. همان، ح 8778.

[3] . رعد/11.