پاسخ اين پرسش براى كسى كه تاريخ آن دوران را بررسى كرده و از فراز و نشيبهايى كه آثار به جاى مانده را در معرض نابودى قرار داده است، آگاه باشد، روشن است. پيشامدهايى كه پس از دوران هخامنشيان در پى هجوم بى‌امان اسكندر روى داد، به تمامى نشانه‌هاى دوران با شكوه گذشته آسيب رساند و در صدد محو آنها برآمد. اين ويرانگريها ساليان زيادى به طول انجاميد؛ به گونه‌اى كه آبادانيها و تمدن بزرگان گذشته را به فراموشى سپرد.

در روزگار ساسانيان اقداماتى براى احياى ميراث گذشته صورت گرفت، اما ديگر كار از كار گذشته بود و گذشت زمان، چيزى بر جاى نگذاشته بود. تنها سخنانى پراكنده در زبان مردمان بود كه آن هم دستخوش تحريف شده بود و چيزى جز حقايق واژگون نبود.

جنايتهاى اسكندر و جانشينان او (سلوكيان) حدود يك قرن و پس از آن، اشكانيان به مدت پنج قرن ادامه داشت و تا روزگار ساسانيان كه به احياى ميراث كهن همت گماشتند، پيامدهاى سختى را بر جاى گذاشت. بر اثر اين امور، برگهاى تاريخ از آثارى اين چنين ارجمند كه شايسته جاودانگى بود، خالى ماند. خود ايرانيان نيز از آثار بزرگ كورش و جانشينان او كمتر شناخت داشته‌اند، چه رسد به ديگرانى كه در جزيرة العرب بوده‌اند.

اما اينكه چرا كورش در كارنامه خود، ساخت اين سدّ بزرگ را نياورده، روشن است؛ زيرا دانستيم كه ساخت سد از آخرين كارهاى بزرگ او بود و در ضمن آن سفر، جان خود را از دست داد و اجل او را مهلت نداد تا آن را به ثبت برساند.

مهم‌ترين دليل بر اجراى عمليات ساخت سد به دست كورش، همان دليلى است كه استاد خضر در اين باره گفته است:

«از خلال گزارشهاى تاريخى ديديم كه قبايل مغول، پيوسته به مناطق آسياى غربى در طول قرن ششم پيش از ميلاد، هجوم مى‌آوردند و همه صفحات تاريخ براى ما بازگو مى‌كند كه ناگاه روند هجوم اين قبايل وحشى متوقف شده است و انگشت دقت در تاريخ، ما را به دوران حاكميت كورش هخامنشى يا اخمينى،