او نيست و او آنها را فقط به عنوان ابزارى براى رسيدن به اهداف خود به كار برده است و هدف نيز وسيله را توجيه مى‌كند.

اين گروه با بهانه قرار دادن اين امور خواسته‌اند خود را از پيامدهاى قائل شدن به تاريخى بودن اين حوادث برهانند. آنچه آنان را واداشته است تا اين راه ناهموار را بپيمايند و برخلاف ظاهر تعبيرات قرآن نظر دهند، تنگنايى است كه با تن دادن به واقعيت داشتن اين قصه‌ها در پاسخ به شبهه‌ها و اشكالها احساس مى‌كرده‌اند و گمان كرده‌اند آنها رنگ و لعاب تمثيل دارد.

يك نكته‌

نكته مهم و درخور توجه اين است كه نوانديشانى كه به سراغ اين تفكّر رفته‌اند، براى پاسدارى از كرامت قرآن اين طرح را انديشيده‌اند و معتقدند اين كتاب آسمانى جايگاهى والا دارد و فراتر از آن است كه مطابق اميال و خواسته‌هاى طمع‌ورزان فرود آيد يا با روشهاى عاميانه و منحط همگام شود.

بنابراين اگر قرآن به قصه‌هاى عاميانه رايج مثال مى‌زند، تنها براى نمونه و مثال آنها را ياد مى‌كند؛ گرچه عناصر داستانى آنها براساس تخيّل و ترسيم پايه‌ريزى شده باشد. اين كار عيبى محسوب نمى‌شود. اشكال آنجاست كه قرآن به بهانه آنكه خوشايند و مورد پذيرش عامه است، تسليم پندارهايى شود كه روى حقايق را پوشانده است و قرآن كريم از چنين اتهامى مبرّاست.

برخى گمان برده‌اند كه قرآن داستان اصحاب كهف را طبق نظر اهل كتاب آورده است تا نبوت حضرت محمد صلى الله عليه و آله را به اثبات برساند؛ زيرا آراى يهود مقياسى بود كه با آن، راستى و درستى پيامبر صلى الله عليه و آله را مى‌سنجيدند. استاد خليل عبدالكريم اين پندار را نادرست دانسته، مى‌نويسد:

«اين قول كه قرآن براى استدلال بر صدق نبوت رسول اكرم صلى الله عليه و آله چند و چون داستان اصحاب كهف را مطابق با دانسته‌هاى اهل كتاب آورده است، آيا لازمه‌اش آن نيست كه دانسته‌ها و شناختهاى يهود اهل كتاب، حاكم بر قرآن باشد و به عبارتى روشن‌تر قرآن در برابر معيارهاى يهود سر فرود آورده باشد تا رسالت پيامبر صلى الله عليه و آله را به اثبات رساند؟ خداوند بسى بلند مرتبه‌تر و فراتر از اين است.