ابن كثير رواياتى نقل كرده كه قابل سكونت بودن زمينهاى هفت‌گانه را تأييد مى‌كند وپيامبرانى مانند ابراهيم، موسى، عيسى ومحمّد صلى الله عليه و آله به‌سوى آنها گسيل‌داده شده‌اند وعالمان تفسير نيز بر اين پندار رفته‌اند كه سند اين احاديث، صحيح است.[1]

همچنين ديگر مفسران، روايات ديگرى در اين باب آورده‌اند كه شباهت آنها به روايات اسرائيلى بيشتر است و درست و نادرست در ميان آنها وجود دارد.[2]

در حديث زينب عطر فروش از پيامبر نقل شده است كه اين هفت زمين در زير كره زمين قرار دارد كه ما بر روى آن زندگى مى‌كنيم. اين زمينها بر روى هم قرار دارد و نسبت هريك به ديگرى مانند حلقه‌اى است كه در صحرايى انداخته شود، تا به زمين هفتم مى‌رسد و همه آنها بر پشت خروسى قرار دارد كه دو بال دارد و بالهايش از مشرق تا مغرب است و دو پايش در مرزهاى آن! و اين خروس بر روى صخره‌اى قرار دارد و صخره هم بر پشت نهنگى و آن هم بر روى درياى تاريكى و دريا هم بر روى هوا و هوا هم بر روى شبنم ....[3]

از امام رضا عليه السلام در اين باره روايت شده است كه فرمود: كره ما، زمينِ دنيا و آسمانِ آن، آسمان دنياست و زمين دوم بالاتر از آسمان دنياست و آسمان دوم بالاى آن است و زمين سوم بر روى آسمان دوم است و آسمان سوم، بالاى آن است كه گنبدى شكل است و عرش پروردگار بر بالاى آسمان هفتم است ... و زمين زيرپاى ما يكى از آن هفت كره است كه زمين دنياست و شش زمين ديگر بالاتر از ماست.[4]

از امام على عليه السلام نقل شده است كه فرمود: ستارگان آسمان، شهرهايى مانند شهرهاى زمين دارند كه توسط ستونى از نور كه طول آن، مسافت دويست و پنجاه سال است، به هم متصل مى‌شوند. فاصله آسمانها از يكديگر مسافتى معادل پانصد سال است و ميان اين ستارگان و آسمان دنيا درياهايى است كه باد آن را متلاطم مى‌كند و از اين روست كه اندازه ستاره‌ها باهم فرق دارد و برخى كوچك و برخى‌

[1] . تفسير ابن كثير، 4/ 385.

[2] . ر. ك: الدرّ المنثور، 8/ 210- 212؛ جامع البيان، 28/ 99.

[3] . عبدعلى جمعة الحويزى، نور الثقلين، 5/ 364- 365.

[4] . تفسير البرهان، 8/ 46.