چنين موردى، صرفاً به نصوص تاريخى مستند [يعنى، روايات و احاديث‌] مراجعه مى‌شود. (معرفت، پيشين، ص 285) بنابراين، وى تنها منبع و مأخذ براى حلّ مسأله جمع قرآن را روايات و احاديث مى‌داند. وى در اين زمينه مى‌گويد:

آنچه گفته شد: الف- نظم كلمات قرآن به شكل جمله و تركيب‌هاى كلامى در ضمن آيات در زمان رسول الله صورت گرفته است؛

ب- جمع‌آورى آيات قرآن در چارچوب سوره‌هاى كوچك يا بزرگ نيز در زمان رسول الله محقق شده است؛

ج- ترتيب سوره‌ها در يك مجلّد كه به شكل مصحفى كامل پس از رحلت پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم انجام گرفته است، نظر راويان اخبار و محققانى است كه درباره‌ى علوم قرآن از صدر اوّل تا امروز بحث و تحقيق كرده‌اند و تقريباً تمام نويسندگان و محققان سيره و تاريخ نسبت به آن متفقند. (معرفت، پيشين، ص 283)

نتيجه‌گيرى‌

دانشمندان مسلمان و اسلام‌شناسان غربى نظريّات متناقض و متضادى درباره زمان گردآورى قرآن ارائه كرده‌اند. مهم‌ترين و اساسى‌ترين عامل اختلاف ديدگاه آنان غفلت از اتخاذ رهيافت مناسب و قابل قبول براى حل مسأله جمع قرآن است. بر اساس رويكرد روش‌شناسانه، مى‌توان رهيافت‌هاى متعدد و مختلف آنان به اين مسأله را كشف كرد. رهيافت‌هاى روايى، عقلى، تاريخى و زبان‌شناختى از جمله اين رهيافت‌ها هستند. بر اساس رويكرد روش‌شناسانه، مى‌توان پى برد كه آيت‌الله معرفت براى اثبات نظر خود درباره جمع قرآن رهيافت روايى را اختيار مى‌كند و رهيافت‌هاى عقلى، تاريخى و زبان شناختى را غير قابل قبول قلمداد مى‌كند.