گريستند. آنها در پاسخ به پرسش مردم درباره اين عملشان گفتند: شما اين صدمه را پيروزى و اين فساد را صلح و آرامش مى‌انگاريد. اين سرآغاز خروج و تسلط كافران گستاخ و گشوده شدن سد يأجوج و مأجوج است. ما براى اسلام و مسلمانان و لطمه‌ها و زيان‌هايى كه بر پايه‌هاى دين وارد خواهد شد، تعزيت مى‌داريم: «وَ لَتَعْلَمُنَّ نَبَأَهُ بَعْدَ حِينٍ»[1].

طنطاوى مى‌گويد: اين تصريحى از اين دو عالم است نسبت به آن‌چه درباره يأجوج و مأجوج آورديم و گفتيم كه از طايفه تاتار هستند. ببين كه چگونه سخنان آنان راست درآمد و تاتارها ظهور كردند و مسلمانان را تباه ساختند و مردم در هم لوليدند[2]: «حَتَّى إِذا فُتِحَتْ يَأْجُوجُ وَ مَأْجُوجُ وَ هُمْ مِنْ كُلِّ حَدَبٍ يَنْسِلُونَ»[3].

يأجوج و مأجوج در نگاه تاريخ‌

واژه يأجوج و مأجوج در اسفار كهن يهود و در تاريخ نيز ياد شده است. آنها در تاريخ، وحشى خويانى معرفى شده‌اند كه در هم مى‌تنيدند و هر لحظه، تهديدى براى ملت‌هاى متمدن هم‌جوار و حتى دوردست به شمار مى‌رفتند.

در كتاب تكوين، هنگام نام بردن از فرزندان و نوادگان نوح آمده است كه بنويافث عبارت‌اند از جومر، ماجوج و ماداى كه پسران نوح مى‌باشند.[4]

در كتاب حزقيان، درباره جوج، سرزمين مأجوج و فسادگرى آنان در زمين و خوارى قدرتمندان به دست آنان، سخن به ميان آمده است.[5]

[1] . ص، 88:« و به طور قطع، پس از چندى خبر آن را خواهيد دانست.»

[2] . الجواهر فى تفسير القرآن الكريم، ج 9، ص 205.

[3] . انبياء، 96:« تا وقتى كه يأجوج و مأجوج راهشان گشوده شود و آنان از هر پشته‌اى بتازند.»

[4] . كتاب پيدايش، 10، 3 و اخبار روزگار نخست، 1، 5.

[5] . كتاب حزقيال، باب 38.