از مردمان، سلب امنيت كردند. تمدن‌هاى بسيارى را از ميان برده، خون‌هاى بسيارى ريختند و چه نسل‌هايى را كه به تباهى نكشاندند. آنان فسادگران در زمين بودند؛ همان گونه كه قرآن- كه بى‌ترديد، راست‌ترين سخن است- به آن تصريح مى‌كند و تاريخ نيز گواه آن است.

منطقه درياى خزر و درياى سياه و كوه‌هاى قفقاز از آغاز تاريخ، محل استقرار گروه‌هايى از مغول و ترك بوده است و تاتارهاى شبه جزيره قرم در اطراف درياى سياه و نيز ترك‌ها و مجارهاى فنلاندى، بازماندگان آنان در منطقه هستند. اين گروه به مواهب طبيعى سرزمين‌هاى اشغال شده خود اكتفا نمى‌كردند و تنگه داريال، گذرگاه آنان به سوى تمدن‌هاى گذشته در غرب آسيا بود. فرزندان آنان نيز تاكنون در اين منطقه سكونت دارند؛ گرچه نام‌هاى جديدى براى خود انتخاب كرده‌اند؛ مثلًا «چركس» نام عامى است كه به اين اقوام گفته مى‌شود.

اين قبايل وحشى در زمان كورش، در زمين‌هاى پست شمال و جنوب رشته كوه‌هاى قفقاز زندگى مى‌كردند؛ البته در دورترين نقطه غربى اين منطقه، يعنى سمت راست رود قوبان و آبشارهاى آن و ساحل درياى سياه تا رود شخه. تا امروز نيز بازماندگان آنان در قفقاز و اطراف آن حضور دارند.

شيخ طنطاوى در گفت‌وگو با يكى از علماى يأجوج و مأجوج، مى‌گويد:

نخستين نوشته من در كشور «روسيه» و در منطقه «قازان» منتشر و در آن‌جا به زبان قازانى ترجمه شد. در اواخر قرن نوزدهم، مقاله «يأجوج و مأجوج» را در مجله «الهلال» به چاپ رساندم و در دهه نخست قرن بيستم، دوباره آن را با تحقيقات بيشترى در روزنامه «المؤيّد»- كه در آن روز، در سراسر جهان اسلام منتشر مى‌شد- به چاپ رساندم.

زمانى كه من در مدرسه خديويّه زبان عربى آموزش مى دادم، يكى از شاگردان نزد من آمد و گفت: من با استاد عبداللَّه بوبى در شهر «اوفا» در