آمده است: «وَ لْيَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلى‌ جُيُوبِهِنَّ»[1]؛ «بايد گوشه سرپوش را بر سينه بيفكند» تا زيبايى‌هاى فريباى گردن و سينه را بپوشاند.

آرى؛ جز اعضايى كه قابل پوشش نيست؛ مانند چهره و دو كف دست كه نمى‌توان آنها را در داد و ستد روزمره پوشاند؛ البته اگر با نگاه ريبه‌[2] نباشد.

در صحيحه فضيل بن يسار، وى از امام صادق عليه السلام مى‌پرسد:

آيا ساعد (از آرنج تا مچ دست) زن، زينتى شمرده مى‌شود كه خداوند در آيه‌ «وَ لا يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلَّا لِبُعُولَتِهِنَّ»[3] به آن اشاره كرده است؟

حضرت فرمود: «آرى، هر آن‌چه در پس" خِمار" (مقنعه: سرپوش) باشد و نيز بالاتر از دست‌بند، زينت است.»[4] هم‌چنين در روايت عبداللَّه بن جعفر از امام صادق عليه السلام درباره زينت ظاهر (ما ظهر) پرسيده مى‌شود. حضرت مى‌فرمايد: «چهره و دو كف دست.»[5]

چند همسرى‌

جدال سختى پيرامون موضوع «تعدد زوجات» نيز پديد آمده است؛ رسمى بر جاى مانده از عرب جاهلى كه جايگاه زن را در زندگى اجتماعى و خانوادگى بى‌ارزش ساخته، ولى اسلام آن را امضا كرده است:

«فَانْكِحُوا ما طابَ لَكُمْ مِنَ النِّساءِ مَثْنى‌ وَ ثُلاثَ وَ رُباعَ»[6]؛ با زنانى كه براى شما خوشايند است، ازدواج كنيد؛ دو، سه و چهار.

اما آيه در شرايطى ويژه و براى درمان بحرانى اجتماعى- كه مقتضاى حركت‌

[1] . نور، 31.

[2] .[ ريبه: نگاه هوس آلود و مشكوك.]

[3] . نور، 31:« زيورهايشان را جز براى شوهرانشان ... آشكار نكنند.»

[4] . وسائل الشيعه، ج 20، ص 200 و 201.

[5] . همان، ص 202.

[6] . نساء، 3.