كردم تنها در صورت [ارتكاب‌] گناهى آشكار مى‌توان او را طلاق داد.[1] صدوق با سند خود از امام صادق عليه السلام نقل مى‌كند كه فرمود:

خدا رحمت كند بنده‌اى را كه ميانه خود و همسرش را نيكو كند؛ زيرا خداى- عزوجل- اختيارش را در دست شوهر قرار داده و وى را قيّم بر او دانسته است.[2] قاضى ابن برّاج قواميت را در اين‌جا، برپاداشتن حقوق واجب زن بر مرد تفسير كرده و گفته خداوند فرموده است: «الرِّجالُ قَوَّامُونَ عَلَى النِّساءِ»[3]؛ يعنى مردان برپاداران حقوقى هستند كه زنان بر ايشان دارند.[4] معناى آيه‌ «وَ عاشِرُوهُنَّ بِالْمَعْرُوفِ»[5] نيز همين است كه با آيه ديگر تأكيد شده است: «وَ لَهُنَّ مِثْلُ الَّذِي عَلَيْهِنَّ بِالْمَعْرُوفِ»[6].

ابن برّاج مى‌گويد:

يعنى حق هريك از آن دو بر ديگرى به همان اندازه حق ديگرى بر اوست و هر دو حق واجب است.[7] هم‌چنين پيامبر صلى الله عليه و آله كسى را كه حقوق همسر خود را ضايع كند و جانب او را رعايت نكند، لعن كرده، فرمود:

ملعون است، ملعون است هر كس كه [حق‌] عيال خود را تباه كند.[8] در حديث ديگرى فرمود:

همين گناه بس كه مردى [حق‌] عيال خود را تباه سازد.[9]

[1] . بحارالانوار، ج 100، ص 253.

[2] . من لايحضره الفقيه، ج 3، ص 281.

[3] . نساء، 34.

[4] . المهذب، ج 2، ص 225.

[5] . نساء، 19.

[6] . بقره، 228.

[7] . المهذب، ج 2، ص 225.

[8] . من لايحضره الفقيه، ج 3، ص 103.

[9] . دعائم الاسلام، قاضى نعمان مصرى، ج 2، ص 193.