شهيد ثانى نيز پس از نقل فتواى ابن جنيد و ابن برّاج مبنى بر عدم فرق ميان زن و مرد، مى‌گويد:

ديدگاه آنان بسيار به‌جاست؛ زيرا صحيحه حلبى عام مى‌باشد و دليلى بر اختصاص آن به مورد وجود عيب در زن وجود ندارد و اطلاق آن شامل مرد و زن مى‌شود. هم‌چنين اگر جذام و برص براى زن عيب شمرده شود، مرد به دليل داشتن اختيار طلاق، راه گريز دارد، پس جذام و برص مرد به طريق اولى بايد عيب شمرده شود؛ زيرا زن اگر حق فسخ نداشته باشد، راه چاره ديگرى براى او نخواهد ماند و به اتفاق نظر در باب طب و اهل نظر، زيان و ستم خواهد ديد. افزون بر روايت مشهور پيامبر كه فرمود: «از جذامى بگريز؛ چنان كه از شير مى‌گريزى.» نيز به دليل اين‌كه احساس نفرت ناشى از جذام- كه لذت جنسى را براى زن ناممكن مى‌سازد- كمتر از عيوب ديگر مورد اتفاق نيست.[1]

آرى، كاملًا روشن است كه زن و مرد در جواز فسخ ازدواج به دليل عيب‌هاى تحمل‌ناپذير، فرقى ندارند. ادامه سخن را به بحث‌هاى فقهى وا مى‌گذاريم.

تنبيه بدنى زن‌

(وَ اضْرِبُوهُنَّ)

خداى تعالى مى‌فرمايد:

«وَ اللَّاتِي تَخافُونَ نُشُوزَهُنَّ فَعِظُوهُنَّ وَ اهْجُرُوهُنَّ فِي الْمَضاجِعِ وَ اضْرِبُوهُنَّ فَإِنْ أَطَعْنَكُمْ فَلا تَبْغُوا عَلَيْهِنَّ سَبِيلًا»[2].

گفته‌اند كه در اين آيه نيز تحقير زن ديده مى‌شود؛ به گونه‌اى متناسب با عهد جاهلى كه زن جايگاهى خرد و پست داشت.

[1] . مسالك الافهام، ج 2، كتاب النكاح، العيوب.

[2] . نساء، 34:« و زنانى را كه از نافرمانى آنان بيم داريد،[ نخست‌] پندشان دهيد و[ سپس‌] در خوابگاه‌ها از آنها دورى كنيد و[ اگر تأثير نكرد] آنان را بزنيد.»