شده است: «وَ لِلرِّجالِ عَلَيْهِنَّ دَرَجَةٌ»[1]. اين تفاوت در ذات و امكانات سبب شده كه مرد نقش قوام بخشيدن را در خانواده داشته باشد: «الرِّجالُ قَوَّامُونَ عَلَى النِّساءِ بِما فَضَّلَ اللَّهُ بَعْضَهُمْ عَلى‌ بَعْضٍ وَ بِما أَنْفَقُوا مِنْ أَمْوالِهِمْ»[2].

خانواده نخستين بنياد و نهاد زندگى بشرى و نقطه آغازى است كه در همه مراحل اين مسير تأثير دارد و تا شكل‌گيرى و بالندگى عنصر انسان- كه بر اساس ديدگاه اسلام، برترين عنصر جهان است- ادامه دارد. وقتى بنيادهايى كم اهميت‌تر و كم‌ارزش‌تر، مانند بنيادهاى مالى، صنعتى و تجارى، به طور معمول به كسانى سپرده مى‌شود كه افزون بر استعدادهاى ذاتى مديريت، تخصص علمى و سابقه عملى در رشته مربوط دارند، رعايت اين مهم در بنياد خانواده- كه به توليد و رشد ارزشمندترين عنصر وجود، انسان، مى‌پردازد- سزاوارتر است.

اين [دقت در واگذارى وظايف‌] هم با برنامه و روش الهى سازگار است و هم با فطرت و استعدادهاى خدادادى جسمانى و عقلانى براى انجام دادن وظايف مربوط به اين دو ساحت. هم‌چنين اين مسئله مطابق با اصل عدالت در تقسيم وظايف بين دو ركن خانواده است و عدالت در واگذارى تكاليف متناسب با فطرت و استعدادهاى جداگانه هريك رعايت شده است.

پيش از هرچيز، مرد و زن هر دو آفريده خدا هستند و خداوند در حق آفريده‌اى ستم روا نمى‌دارد. او هركس را براى كارى ساخته وتوانايى لازم براى خوب انجام دادن آن كار را به او بخشيده است. بر اساس اين قاعده كلى در ساختمان جهان هستى، خداوند مردم را از مرد و زن آفريده است.

خداوند باردارى، زايمان، شيردادن و نگه‌دارى از ثمره زندگى زناشويى را از وظايف زن قرار داده است. اينها وظايف بزرگ و با اهميتى هستند كه جز با آمادگى‌

[1] . بقره، 228.

[2] . نساء، 34.