آيا قرآن از فرهنگ زمانه تأثير يافته است‌

قرآن براى تأثيرگذارى و مبارزه با عادت‌ها و رسوم فرسوده جاهلى آمده است؛ نه براى تأثيرپذيرى و كرنش نشان دادن در برابر عُرف حاكم كه جز ناروايى، چيز ديگرى نبود.

«هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدى‌ وَ دِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَ لَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ»[1]؛ اوست كه پيامبر خود را همراه با هدايت‌گرى و آيين استوار، فرستاد تا بر همه آيين‌هاى موجود برترى يابد؛ هرچند بدخواهان ناخشنود شوند.

هركه آموزه‌هاى والاى قرآن را بنگرد، به درستى مى‌يابد كه از هر گونه هم‌نوايى و هم‌سازى با شيوه‌هاى فرهنگى زمان خويش، به دور است و هرگز شباهتى با آن ندارد؛ چه رسد كه از آن تأثير پذيرفته باشد.

اما كسانى گمان برده‌اند كه در آيه‌هاى بسيارى، نشانه‌هايى از تأثيرپذيرى قرآن از آيين‌هاى جاهلى عرب به چشم مى‌خورد كه با پيش رفت علم و تحول فرهنگ‌ها در عصر حاضر دمساز نيست. اين افراد از گزاره‌هاى قرآن درباره نعمت هاى اخروى و حور و قصور و درختان و آب‌هاى جارى ياد مى‌كنند كه با در نظر گرفتن زندگى سخت و دشوار عرب آن روز، بهجت‌انگيز مى‌نمايد و با برخى از باورهاى خرافىِ‌

[1] . مضمون اين آيه در سه سوره توبه، 33، فتح، 28 و صف، 9، تكرار شده است؛ تا دليلى باشد بر آن كه‌دين بر همه عادت‌ها و رسوم جاهلى زمانه چيره گشته و بر همه آنها خط بطلان كشيده است.