«ذلِكَ الْكِتابُ لا رَيْبَ فيهِ»

خداى سبحان در قرآن كريم وعده فرموده است كه قرآن همواره استوار و پابرجا، به دور از گزند هر نادرستى و كژى خواهد ماند؛ و چه وعده راستى!

«وَ إِنَّهُ لَكِتابٌ عَزِيزٌ لا يَأْتِيهِ الْباطِلُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ لا مِنْ خَلْفِهِ تَنْزِيلٌ مِنْ حَكِيمٍ حَمِيدٍ»[1]؛

نه از پيش روى و نه از پشت سرش، باطل به سويش نمى‌آيد؛ وحى [نامه‌] اى است از حكيمى ستوده [صفات‌].

قرآن از نخستين روز، همواره مورد توجه ويژه انديشمندان ودانشمندان داراى خردِ برتر و جان پاك در سراسر آفاق بوده است؛ چنان‌كه عرصه نابخردى صاحبان عقده‌هاى پست و جان‌هاى پليد نيز بوده و هست؛ آنان كه تنديس نورانى قرآن را خوش نديده‌اند و همواره در تلاش پيگير بوده‌اند تا از جايگاه بلندش به زير كشند يا در استوارى بنيادين آن شكست آورند، اما هيهات؛ «وَ يَأْبَى اللَّهُ إِلَّا أَنْ يُتِمَّ نُورَهُ وَ لَوْ كَرِهَ‌

[1] . فصلت، 41 و 42.