5. سوره حج: ابو محمد مكى بن ابى طالب، اين سوره را مكى دانسته و استدلال خود را مبتنى بر آيه 52 قرار داده است، كه درباره افسانه غرانيق نازل شده است. اين نظر به دو دليل صحيح نيست: اولا؛ افسانه غرانيق جزء افسانه‌هاى ساختگى است، ثانيا؛ محتواى سوره با مكى بودن سازگار نيست.

6. سوره فرقان: اين سوره را صرفا ضحّاك، بر خلاف روايات ترتيب و اتفاق مفسرين مدنى دانسته است.

7. سوره يس: برخى اين سوره را مدنى دانسته‌اند، ولى قايل آن شناخته نشده و دليل روشنى هم در اين باره ارائه نشده است.

8. سوره ص: بنا بر قول شاذ و شناخته نشده‌اى آن را مدنى شمرده‌اند.

9. سوره محمد: گروهى بر خلاف اجماع اين سوره را مكى دانسته‌اند.

10. سوره حجرات: برخى بر خلاف اجماع اين سوره را مكى دانسته‌اند.

11. سوره رحمان: سيد قطب، به جهت لحن و نسق (نظم) سوره و جلال الدين سيوطى به استناد دو روايت- يكى از مستدرك حاكم و ديگرى از مسند احمد- اين سوره را مكى دانسته‌اند. اين نظر به چند دليل مردود است: اولا؛ لحن و نسق به تنهايى به مكى يا مدنى بودن سوره كفايت نمى‌كند. ثانيا؛ روايت حاكم در مكى بودن سوره صراحت ندارد و روايت مسند احمد ضعف سند دارد[1]. ثالثا؛ روايات ترتيب، متفقا اين سوره را مدنى شمرده است.

12. سوره حديد: برخى اين سوره را مكى شمرده‌اند، زيرا عمر با خواندن آن در نوشته‌اى كه در خانه خواهرش يافت اسلام آورد[2]. اين رأى نيز به دليل اختلاف در نقل قابل بحث است، زيرا برخى روايات سوره طه و دسته‌اى سوره حاقّه را (كه بيشتر مفسّرين آن را پذيرفته‌اند)[3] موجب اسلام آوردن عمر ذكر كرده‌اند.

13. سوره صف: ابن حزم اين سوره را بر خلاف مشهور و روايات ترتيب مكى‌

[1] الاتقان؛ ج 1، ص 33.

[2] ابن حزم اندلسى؛ الناسخ و المنسوخ في القرآن در حاشيه جلالين؛ ج 2، ص 197.

[3] ر. ك: سيره ابن هشام؛ ج 1، ص 370. اسد الغابة؛ ج 4، ص 54. الاصابة؛ ج 2، ص 519. تفسير طبرسى؛ ج 9، ص 237. اسباب النزول در حاشيه جلالين؛ ج 2، ص 94.