نام کتاب : علوم قرآنى نویسنده : معرفت، محمد هادى جلد : 1 صفحه : 86
عموم اهل شرك و لجاج و عنادند.
در
مقابل، در بسيارى از سورههاى مكى، ملايمت و نرمش مىبينيم كه در موقعيتهايى نازل
شده كه به شدت نياز نبوده است. در سوره زمر مىخوانيم: «قُلْ يا
عِبادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ
اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ
الرَّحِيمُ[1]؛
بگو: اى بندگان من كه بر خويشتن زياده روا داشتهايد، از رحمت خداوند نوميد نشويد
كه خدا همه گناهان را مىآمرزد، زيرا او بسيار آمرزنده و مهربان است». در سوره حجر
مىخوانيم: «وَ لَقَدْ آتَيْناكَ سَبْعاً مِنَ الْمَثانِي وَ الْقُرْآنَ
الْعَظِيمَ، لا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلى ما مَتَّعْنا بِهِ أَزْواجاً مِنْهُمْ
وَ لا تَحْزَنْ عَلَيْهِمْ وَ اخْفِضْ جَناحَكَ لِلْمُؤْمِنِينَ[2]؛ و
به راستى، ما به تو سوره حمد و قرآن عظيم داديم [بنابراين] هرگز چشم خود را به
نعمتهايى [مادى] كه به گروههايى از آنان [- كفار] داديم ميفكن و بر ايشان غمگين
مباش و بال [عطوفت] خود را براى مؤمنين فروگستر».
در
سوره شورى مىخوانيم: «فَما أُوتِيتُمْ مِنْ شَيْءٍ فَمَتاعُ
الْحَياةِ الدُّنْيا وَ ما عِنْدَ اللَّهِ خَيْرٌ وَ أَبْقى لِلَّذِينَ آمَنُوا
وَ عَلى رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ، وَ الَّذِينَ يَجْتَنِبُونَ كَبائِرَ
الْإِثْمِ وَ الْفَواحِشَ وَ إِذا ما غَضِبُوا هُمْ يَغْفِرُونَ، وَ الَّذِينَ
اسْتَجابُوا لِرَبِّهِمْ وَ أَقامُوا الصَّلاةَ وَ أَمْرُهُمْ شُورى بَيْنَهُمْ
وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ يُنْفِقُونَ[3]؛
آنچه به شما ارزانى شده متاع زودگذر دنياست و آنچه نزد خداست براى كسانى كه ايمان
آورده و بر پروردگارشان توكل مىكنند بهتر و پايدارتر است. همان كسانى كه از
گناهان بزرگ و اعمال زشت اجتناب مىورزند و هنگامى كه خشمگين شوند عفو مىكنند و
كسانى كه دعوت پروردگارشان را اجابت كرده و نماز را برپامىدارند و كارشان را با
مشورت انجام مىدهند و از آنچه به آنان روزى دادهايم انفاق مىكنند».
2.
كوتاهى آيهها و سورههاى مكى و بلندى آيهها و سورههاى مدنى، دليل بر تفاوت دو
جامعه مكه و مدينه است. مردم مكه غالبا بىسواد، فاقد فرهنگ، خشن و دور از تمدّن
بودند. لذا متناسب با آن محيط، كم گفتن، كوتاه گفتن، موجز و مختصر و مفيد آوردن
آيات ضرورت داشت. ولى مردم مدينه تا حدودى داراى