اين تفسير و موضع‌گيرى دور از واقعيت است؛ زيرا چگونه ممكن است پيامبر از قوم مشرك و معاند خود طلب يارى كند و آن را اجر رسالت خود- كه نپذيرفته‌اند- بيان كند؟ سخنى بسيار عجيب است! آنان رسالت او را قبول ندارند و او را تكذيب نموده‌اند، آن‌گاه پيامبر به آنان مى‌گويد: «اجر رسالت مرا در خويشاوندى خود نگاه داريد و از من حمايت كنيد». پيامبر صلّى اللّه عليه و آله مى‌داند كه سرسخت‌ترين دشمنان وى از ميان همان قريش بوده و هرگز عقل و حكمت او اجازه نمى‌دهد كه در برابر دشمن، سر خم كند و از آنان حمايت بخواهد.

زمخشرى استاد ادب عربى مى‌گويد: «منظور از (فى القربى) اين است كه اقربين و اهل بيت پيامبر را در جايگاه مودّت و محبت خود قرار دهيد و آنان را دوست بداريد؛ زيرا آنان در جايگاه محبت و مودت من هستند»[1].

ابن مخلوف ثعالبى در آيه ولايت: «إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ‌[2]؛ سرپرست و ولى شما، تنها خداست و پيامبر او و آنان كه ايمان آورده‌اند، همان كسانى كه نماز را برپامى‌دارند و در حال ركوع زكات مى‌دهند» كه درباره خاتم‌بخشى مولا امير المؤمنين عليه السّلام نازل شده است و فضيلتى والا به شمار مى‌آيد، خواسته است آن را بپوشاند. او مى‌گويد: «اين آيه عموميّت دارد، هر نمازگزار و زكات‌دهنده‌اى را شامل مى‌شود. آرى موقع نزول، مصادف با نماز على و خاتم‌بخشى او بود، نه آن كه درباره او نازل شده باشد»[3].

عبد اللّه بن الزبير همواره سوره دهر را- كه بزرگ‌ترين فضيلت اهل بيت است- مكى قلمداد مى‌كرد تا رابطه آن را با قصّه اطعام قطع كند.

خلاصه، در قرآن آيات بسيارى وجود دارد كه با تعمّق نظر و دقّت كامل روشن مى‌شود كه درباره فضايل اهل بيت رسالت است، ولى متأسفانه عصبيّت چشم حق بين گروهى را فروبسته و حقايق براى آنان آشكار نشده است.

امام صادق عليه السّلام مى‌فرمايد: «اگر قرآن آن‌گونه كه خدا خواسته و نازل كرده تلاوت شود و مورد تدبّر قرار گيرد، هرآينه ما را با نشانه‌هاى ارائه‌شده‌اش خواهيد يافت»[4].

[1] الكشاف، ج 4، ص 220- 219 و ر. ك: صيانة القرآن من التحريف، ص 375- 372.

[2] مائده 5: 55.

[3] تفسير ثعالبى، ج 1، ص 471.

[4] تفسير عياشى، ج 1، ص 13.