مؤمنين نهاد كه پيامبرى از ميان خودشان برگزيد، تا آيات و نشانه‌هاى خود را بر آنان بنماياند، آنان را از درون پاكيزه سازد و كتاب [تعاليم شريعت‌] را به آنان بياموزد و بينشى در درون آنان بيفروزد [تا حقايق برايشان آشكار شود] گرچه پيش از اين سخت در گمراهى بودند».

اينك به اختصار، به نمونه‌هايى از اعجاز هدايتى قرآن در دو بعد معارف و احكام مى‌پردازيم:

صفات جمال و جلال الهى‌

قرآن خدا را با بهترين وجهى وصف نموده، او را مجمع صفات كمال معرّفى كرده و از هر زشتى و صفت ناپسندى مبرّا و منزّه دانسته است. در پايان سوره حشر مى‌خوانيم: «هُوَ اللَّهُ الَّذِي لا إِلهَ إِلَّا هُوَ عالِمُ الْغَيْبِ وَ الشَّهادَةِ هُوَ الرَّحْمنُ الرَّحِيمُ. هُوَ اللَّهُ الَّذِي لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الْمَلِكُ الْقُدُّوسُ السَّلامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَيْمِنُ الْعَزِيزُ الْجَبَّارُ الْمُتَكَبِّرُ سُبْحانَ اللَّهِ عَمَّا يُشْرِكُونَ. هُوَ اللَّهُ الْخالِقُ الْبارِئُ الْمُصَوِّرُ لَهُ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌ يُسَبِّحُ لَهُ ما فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ»[1]؛ او خدايى است كه جز او خدايى نيست. به هر چه پنهان و آشكار است آگاهى دارد. مهر او فراگير و تمامى جهان هستى را چه در اصل وجود و چه در تداوم آن فرا گرفته و اين مهر با عنايت خاصّى بندگان صالح خدا را شامل شده است. او خدايى است كه جز او خدايى نيست. فرمان‌روايى است كه از هرگونه پستى و فرومايگى به دور است. پرتو رحمت او همگان را سلامت و سعادت بخشيده است. آرامش‌بخش جهانيان است و همگى در سايه رأفت او آرميده‌اند.

قدرت و شوكت و هيمنت او فراگير است و بر هر كه و هر چيز پيروز و توان‌مند مى‌باشد و برتر از همه است. منزّه است چنين خدايى از هرگونه شريك و انبازى كه براى او پنداشته‌اند. او آفريننده و سازنده و صورت‌بخش همه موجودات است.

بهترين نام‌ها و نشانه‌هاى نيك مخصوص او است. هر آن چه در آسمان‌ها و زمين است تسبيح‌گوى او است و همگان او را مى‌ستايند. او است كه هر چه بخواهد انجام مى‌دهد و هر چه انجام مى‌دهد از مقام حكمت او برخاسته است. بدين سان‌

[1] حشر 59: 24- 23.