امروزه با سير و مطالعه در بستر درياها و اقيانوس‌ها به طور يقين ثابت شده است كه بيشتر جزيره‌ها و ارتفاعات آن‌ها در حقيقت دامنه و امتداد سلسله كوه‌ها و جزئى از آن‌ها هستند، به اين صورت كه قسمتى از آن كوه‌ها در آب درياها فرورفته و پوشيده شده و بخشى ديگر همانند جزيره‌ها، بر سطح آب آشكار است.

بنابراين تمام قارّه‌ها به وسيله سلسله كوه‌ها و از طريق خشكى يا دريا به يكديگر متصل‌اند. جالب توجّه است بدانيم، حلقه‌اى از سلسله كوه‌ها در زير دريا و در نزديكى ساحل شمالى قاره‌هاى سه‌گانه شمالى قرار دارد كه كاملا اقيانوس منجمد شمالى را در بر گرفته است و بسيارى از جزيره‌هاى حاشيه اين ساحل برجستگى‌هاى آن سلسله كوه‌ها هستند.

يعنى در قطب جنوب نيز حلقه ديگرى از سلسله كوه‌ها قرار دارد كه قطب منجمد جنوب را در بر گرفته است. بين دو حلقه يادشده حلقه‌هاى ديگر سلسله كوه‌ها كه در طول قارّه‌ها و اقيانوس‌ها از شمال تا جنوب امتداد دارد پيوندى محكم ايجاد كرده است. گويى اين سلسله كوه‌ها، چارچوب‌هايى مشبّك هستند كه پنجه در دست‌آويز زمين زده‌اند و از متلاشى شدن و تجزيه و پراكندگى ذرّات زمين در فضا جلوگيرى مى‌كنند.

از جهت ديگر، درون زمين شعله‌ور است. آتش برافروخته و زبانه‌دار و خشمگينى در درون زمين شعله‌ور است، گويى نزديك است از خشم به جوش و خروش آيد و اگر ضخامت و سختى پوسته زمين نبود، اين آتش برافروخته زمين را درهم مى‌ريخت. زمين‌لرزه‌ها و آتش‌فشان‌هايى كه گه‌گاه مشاهده مى‌شود بخشى ناچيز از التهاب و فوران آتش درونى زمين است.

سختى و ضخامت پوسته روى زمين- كه از ديرباز سرد مانده است- از فوران درون برافروخته زمين مانع مى‌شود و اگر سختى و صلابت پوسته زمين نبود، لرزش‌هاى شديد و مستمرّ تمام زمين را فرا مى‌گرفت. اگر خداوند زمين را نگه نمى‌داشت و آرامش نمى‌بخشيد، زمين ساكنانش را در خود فرومى‌كشيد و اطرافش شكافته مى‌شد و همه چيز در هم فرومى‌ريخت. اما خداوند آسمان و زمين را نگاه مى‌دارد تا از استوارى كه دارند نلغزند «إِنَّ اللَّهَ يُمْسِكُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ‌