عين حقيقت است فروفرستاديم [يعنى حقيقتى آشكار و انكارناپذير] و همين‌گونه فرودآمد». «لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِ‌[1]؛ خدا را دعوتى است حقّ و روشن». «فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّكَ عَلَى الْحَقِّ الْمُبِينِ‌[2]؛ بر خداى خود تكيه كن. راهى كه مى‌روى حقّ و آشكار است».

«ذلِكَ الْكِتابُ لا رَيْبَ فِيهِ‌[3]؛ اين كتاب جاى ترديدى در آن نيست»، يعنى آن اندازه شواهد صدق، آن را فرا گرفته كه راه تشكيك و ترديد در آن را بسته است. «لَقَدْ جاءَتْ رُسُلُ رَبِّنا بِالْحَقِ‌[4]؛ پيامبران همگى حق‌آور بودند». «يا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جاءَكُمُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّكُمْ‌[5]؛ اى مردم! آنچه را كه براى شما آمده صرفا حقيقت آشكارى است». «اللَّهُ الَّذِي أَنْزَلَ الْكِتابَ بِالْحَقِّ وَ الْمِيزانَ‌[6]؛ خداوندى كه كتاب و شريعت را حقيقتى آشكار و معيار سنجش حق از باطل قرار داد».

ازاين‌رو در جاى جاى قرآن تصريح شده كه صاحب نظران انديشمند، بى‌درنگ دعوت حق را مى‌پذيرند و به نداى حقيقت لبّيك مى‌گويند. تنها كسانى كه حق را خوش‌آيند ندارند يا با مصالح موهوم خويش سازگار نمى‌بينند، آن را نمى‌پذيرند، گرچه در دل به حق بودن آن اذعان و اعتراف دارند. «وَ يَرَى الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ الَّذِي أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ هُوَ الْحَقَّ وَ يَهْدِي إِلى‌ صِراطِ الْعَزِيزِ الْحَمِيدِ»[7]؛ دانشمندان انديشمند بخوبى در مى‌يابند آنچه بر تو نازل گشته، صرف حقيقت است و به سوى راه حق تعالى كه عزيز و حميد است هدايت مى‌كند». مقصود از عزيز، يگانه قدرت قاهره حاكم بر جهان هستى است و حميد به معناى ستوده و پسنديده است. «وَ لِيَعْلَمَ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ أَنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّكَ فَيُؤْمِنُوا بِهِ فَتُخْبِتَ لَهُ قُلُوبُهُمْ‌[8]؛ تا دانش‌وران بدانند كه شريعت الهى محض حق است و آن را باور دارند و دل‌هاى‌شان در برابر آن خاشع و حالت نرمش پيدا كند».

درباره فرهيختگان از ترسايان نجران در پيشگاه قرآن، با ستايش از آنان، چنين گويد: «وَ إِذا سَمِعُوا ما أُنْزِلَ إِلَى الرَّسُولِ تَرى‌ أَعْيُنَهُمْ تَفِيضُ مِنَ الدَّمْعِ مِمَّا عَرَفُوا مِنَ الْحَقِ‌[9]؛

[1] رعد 13: 14.

[2] نمل 27: 79.

[3] بقره 2: 2.

[4] اعراف 7: 43.

[5] يونس 10: 108.

[6] شورى 42: 17.

[7] سبأ 34: 6.

[8] حج 22: 54.

[9] مائده 5: 83.