ترسانده نمى‌شود و نمى‌هراسد و به خود نمى‌لرزد».

به طور كلى آيات قرآنى بر اين نكته تصريح دارند كه پيامبران الهى از آغاز وحى، پيام‌ها را به روشنى دريافت نموده و دچار شك و ترديد نمى‌شوند. مقام حضور در پيشگاه حق جايگاهى است كه در آن وهم و شك و ترس راه ندارد. موسى عليه السّلام در آغاز بعثت مورد عنايت خاصّ پروردگار قرار گرفته، به او خطاب مى‌شود: «يا مُوسى‌ إِنِّي أَنَا رَبُّكَ فَاخْلَعْ نَعْلَيْكَ إِنَّكَ بِالْوادِ الْمُقَدَّسِ طُوىً، وَ أَنَا اخْتَرْتُكَ فَاسْتَمِعْ لِما يُوحى‌، إِنَّنِي أَنَا اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدْنِي وَ أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِكْرِي‌[1]؛ اى موسى! اين منم پروردگار تو، پاى‌پوش خويش بيرون آور كه در وادى مقدس طوى هستى. و من تو را برگزيده‌ام، پس به آنچه وحى مى‌شود گوش فرا ده. منم، من، خدايى كه جز من خدايى نيست. پس مرا پرستش كن و به ياد من نماز برپادار». سپس به او دستور داده مى‌شود: «وَ أَلْقِ عَصاكَ، فَلَمَّا رَآها تَهْتَزُّ كَأَنَّها جَانٌّ وَلَّى مُدْبِراً وَ لَمْ يُعَقِّبْ ...؛ و عصايت را بيفكن، پس چون آن را همچون مارى ديد كه مى‌جنبد [ترسيد و] به عقب برگشت و [حتى‌] پشت سر خود را ننگريست». از اين جهت مورد عتاب قرار گرفت: «يا مُوسى‌ لا تَخَفْ إِنِّي لا يَخافُ لَدَيَّ الْمُرْسَلُونَ‌[2]؛ اى موسى نترس كه رسولان در نزد من نمى‌ترسند». بدين ترتيب به محض ايجاد ترس، عنايت الهى شامل حال پيامبر الهى گشته او را از هرگونه هراس رها كرده است. اين يك قانون كلى است. هر كه در آن جايگاه شرف حضور يافت، از چيزى خوف ندارد؛ زيرا در سايه عنايت الهى قرار گرفته و در فضايى امن و آرامش‌بخش استقرار يافته است.

براى آنكه ابراهيم خليل الرحمن عليه السّلام آرامش و عين اليقين پيدا كند، پرده از پيش روى او بر كنار شد تا حقايق عالم ملكوت بر او مكشوف گردد: «وَ كَذلِكَ نُرِي إِبْراهِيمَ مَلَكُوتَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ لِيَكُونَ مِنَ الْمُوقِنِينَ‌[3]؛ و اين‌گونه ملكوت آسمان‌ها و زمين را به ابراهيم نمايانديم تا از جمله يقين‌كنندگان باشد».

آيات فوق نشان مى‌دهند كه پيامبران در محضر الهى داراى بينشى روشن و عارى از هرگونه شك و ريب هستند. هم چنين ملكوت آسمان‌ها و زمين بر آنان‌

[1] طه 20: 14- 11.

[2] نمل 27: 10.

[3] انعام 6: 75.