ديگر اشيا كه مورد سوگند خدا قرار گرفته است: تين، زيتون، شهر مكه و غيره، زيرا سوگند خوردن به حروف به جهت آن است كه اصل كلام در تمامى زبان‌ها بر پايه اين حروف است.

علّامه طباطبايى در تفسير سوره شورى درباره اين حروف فرموده: «چنانچه در سوره‌هايى كه به حروف مقطعه افتتاح شده تدبّر شود؛ مانند «الم» ها، «الر» ها، «طس» ها و «حم» ها، هرآينه مى‌يابى كه اين سوره‌ها از حيث محتوا مشابه يكديگرند، سياق آن‌ها يكنواخت است. لذا ممكن است حدس زده شود كه ميان اين حروف و محتواى سوره‌هاى مربوطه رابطه‌اى وجود دارد. مثلا سوره اعراف به «المص» مصدّر گشته، شايد جامع بين محتواى سوره‌هاى «الم» و سوره «ص» باشد.

سوره رعد كه مصدّر به «المر» گشته، شايد جامع محتواى سوره‌هاى «الم» و سوره «ص» باشد. همچنين سوره رعد كه مصدّر به «المر» گشته شايد جامع بين محتواى سوره‌هاى «الم» و سوره‌هاى «الر» باشد و ... لذا چنين استفاده مى‌شود كه اين حروف رموز و اشارت‌هايى باشند ميان خدا و رسول، كه از ديد ما پنهان است و بيش از اين نحو ارتباط، چيزى از آن نمى‌دانيم. باشد كه ديگران بيشتر و بهتر از آن دريابند. شايد به همين معنا اشارت باشد آنجا كه مولا امير مؤمنان عليه السّلام فرموده: «هر كتاب گزيده‌اى دارد و گزيده اين كتاب (قرآن) حروف الفبايى است كه در آغاز سوره‌ها واقع گرديده است»[1].

رأى مختار همان اشارات رمزى است. يعنى اين حروف مشتمل بر اسرارى است كه ميان خدا و رسول بوده و امناى وحى بر آن آگاهند و اگر امكان داشت ديگران از آن آگاهى يابند، از آغاز به صورت رمز در نمى‌آمد.

آرى امكان دارد آثار و فوايدى بر آن حروف مترتب باشد، از قبيل آنچه زمخشرى و زركشى گفته‌اند و اخيرا علامه طباطبايى به آن اشارت فرمود. شايد اين برداشت‌ها نمودى باشد از آنچه در اين حروف نهفته است. باشد تا ديگران در آينده فوايد ارزنده‌ترى از آن دريابند. لذا هر چه باشد، اين حروف يكى از موارد

[1] ر. ك: الميزان، ج 18، ص 6.