قلبه. قلوبهم غلف. صرف قلبه. قلبه في غطاء. في غشاء. زاغ قلبه. مرض قلبه. أضلّه اللّه على علم.

لغات غريبه‌

آيا در قرآن لغات غريبه وجود دارد؟ مقصود از لغات غريبه، الفاظ و كلمات نامأنوسى است كه شنيدن آن بر طبع گران مى‌آيد و وجود آن در كلام موجب خلل در فصاحت مى‌گردد. چنين الفاظ غريبى هرگز در قرآن نبوده و در شأن قرآن نمى‌باشد، زيرا قرآن در بالاترين مرتبه فصاحت قرار دارد و هيچ‌گاه كلمات غريبه در آن به كار نرفته است. آرى، غرابت معناى ديگرى نيز دارد كه در قرآن به كار رفته است: غرابت در عرف محلّى. قرآن- احيانا- الفاظ و كلماتى را مورد استعمال قرار داده كه براى بيشتر عرف محلّى تازگى داشته، معناى آن بر آنان چندان روشن نبوده است، زيرا قرآن از لغات تمامى قبايل عرب استفاده كرده، و حتى برخى كلمات را كه ريشه‌هاى آن از غير عرب گرفته شده به كار برده است؛ كه بعضا معانى آن‌ها براى فرد فرد عرب روشن نبوده است.

قرآن گاه برخى كلمات شيوا را كه مورد استعمال قبايل مختلف عرب بوده به كار برده است، گرچه اين كلمات احيانا براى ديگر قبايل تازگى داشته و نامأنوس مى‌نموده است. غريب بدين معنا در قرآن وجود دارد و به فصاحت آن خللى نمى‌رساند.

قبايل عرب همان گونه كه در امور سياسى و نظامى و اجتماعى و نيز اقتصادى و فرهنگى از هم پراكنده بودند، از لحاظ زبان و لغت نيز از هم جدا بودند و در حالت پراكندگى به سر مى‌بردند. بسيارى از كلمات و اصطلاحات در ميان برخى قبايل رواج داشته كه قبايل ديگر از آن بى‌خبر بودند. قرآن از تمامى اين لغات بهره جسته و مناسب‌ترين كلمات را از هر قبيله انتخاب كرده و به كار برده است و از اين راه يك نوع آگاهى عمومى در دسترس تمامى عرب قرار داده و خود خدمت فرهنگى، ادبى و لغوى به عرب نموده، وحدت لغت در ميان عرب ايجاد نموده است. لذا نه فقط استعمال اين‌گونه الفاظ به فصاحت قرآن خللى نمى‌رساند، بلكه يك‌گونه شيوه‌