ابن عمر، كه در زندگى با سردرگمى روز مى‌گذراند و ترجيح دادن وى بر شيخ و استاد خود عاصم، كه مورد وثوق و امانت و ضبط بوده، معقول به نظر نمى‌آيد.

به خصوص كه قرائت عاصم به موجب اسناد صحيح و عالى مأخوذ از على عليه السّلام است و عاصم آن را به دست‌پرورده خود «حفص» كه مورد وثوق او بوده، به وديعت سپرده است اين موضوعى نيست كه به مجرد روايتى كه شخص فاقد اعتبارى نقل كرده، بتوان آن را مورد شك و ترديد قرار داد. چگونه ممكن است چنين موضوعى در مورد آيه‌اى از آيات قرآن بر ديگر صحابه بزرگ و امين پيامبر پوشيده باشد و تنها ابن عمر از آن اطلاع داشته باشد؟! آيا معقول است كه حفص، قرائت شيخ مورد وثوق خود را كه عينا قرائت على عليه السّلام است و با اخلاص و امانت تمام از سلمى اخذ كرده، كنار گذارد؛ تنها به علت روايتى كه صحّت آن ثابت نشده است به گونه ديگر قرائت كند؟! با توجه به اين كه ما به ميزان دقت كوفى‌ها، به خصوص در عصر تابعين؛ و نيز به ميزان دوستى آنان نسبت به اهل بيت عليهم السّلام آگاه بوده، ناباورى‌هايى كه نسبت به افرادى سست عنصر مانند ابن عمر از خود نشان مى‌دادند، به نادرستى نسبت ياد شده و عدم صحت آن يقين داريم و معتقديم كه حفص در هيچ موردى با قرائت استاد خود، عاصم اختلافى نداشته است. چنان‌كه عاصم با سلمى اختلافى نداشته، زيرا سلمى با على عليه السّلام مخالفتى نداشته است. نظرى را كه مى‌توان ترجيح داد اين است كه اين كلمه را حفص هرگز به ضم نخوانده و با شيخ خود هيچ‌گاه مخالفتى نورزيده است.

رابطه ناگسستنى شيعه با قرآن‌

مطرح كردن اين بحث از آن جهت است كه در برخى سخنان كوته‌نظران و فاقد انديشه آزاد كه ترجيح مى‌دهند از اسلاف خود پيروى كنند، تهمت‌هاى ناروا كه حاكى از حقد و كينه‌توزى ديرينه است يافت مى‌شود. لذا ضرورت دفع تهمت ايجاب نمود تا اندكى درنگ كرده، موضع امّتى بزرگ را كه گناهى نداشته جز تمسّك به ولاى خاندان نبوّت، روشن سازيم. آرى گناهى جز عمل به وصيّت پيامبر و