قرآن از ديگران بسيار محتاط بوده است، لذا قرائت را از كسى غير از ابو عبد الرحمن سلمى كه از على عليه السّلام فرا گرفته بود، اخذ نمى‌كرد و آن را بر زرّ بن حبيش كه قرائت را از ابن مسعود آموخته بود، عرضه مى‌كرد.

ابن عياش مى‌گويد: «عاصم به من گفت: هيچ‌كس جز ابو عبد الرحمن، حرفى از قرآن را براى من قرائت نكرد و من هر وقت كه از پيش وى بازمى‌گشتم، مسموعات خود را درباره قرآن به زرّ بن حبيش عرضه مى‌كردم. ابو عبد الرحمن نيز قرائت را از على عليه السّلام و زرّ بن حبيش از عبد اللّه بن مسعود، اخذ كرده بودند»[1]. از اين جهت است كه به تعبير ابن خلكان: «عاصم در قرائت، يگانه مورد عنايت و توجّه بوده است»[2]. به اين ترتيب، در تمام دوره‌هاى تاريخ، قرائت عاصم قرائتى بوده كه بر همه قرائت‌ها ترجيح داشته و بين عامه مسلمانان رواج داشته و همگان بدان توجه داشته‌اند.

قاسم بن احمد خيّاط (متوفاى 292) كه از افراد حاذق و مورد وثوق بود، در قرائت عاصم، امام به شمار مى‌آيد و از اين جهت مردم اتفاق بر آن داشتند تا قرائت او را بر ديگر قرائت‌ها ترجيح دهند[3].

در ابتداى قرن چهارم، در جلسه قرائت ابن مجاهد قارى بغداد، پانزده تن متخصّص قرائت عاصم وجود داشته است و ابن مجاهد تنها قرائت عاصم را به آنان تعليم مى‌داد[4]. نفطويه، ابراهيم بن محمد (متوفاى 323) كه پنجاه سال آموزش قرائت را به عهده داشت؛ هر وقت كه جلسه خود را آغاز مى‌كرد، قرآن را به قرائت عاصم مى‌خواند و پس از آن به قرائت‌هاى ديگر مى‌پرداخت‌[5].

امام احمد بن حنبل نيز قرائت عاصم را بر ديگر قرائت‌ها ترجيح مى‌داد، زيرا مردم كوفه كه اهل علم و فضيلت بودند، قرائت عاصم را پذيرفته بودند[6]. همان‌طور كه ذهبى نقل كرده است: «احمد بن حنبل گفته است: عاصم مورد وثوق بود و من‌

[1] ذهبى، معرفة القرّاء الكبار، ج 1، ص 75.

[2] وفيات الاعيان، ج 3، ص 9، شماره 315.

[3] ابن الجزرى، الطبقات، ج 2، ص 11.

[4] ذهبى، معرفة القرّاء الكبار، ج 1، ص 217.

[5] ابن حجر، لسان الميزان، ج 1، ص 109.

[6] ابن حجر، تهذيب التهذيب، ج 5، ص 39.