العلاف نيز نقل كرده است كه از ابو طاهر پرسيدم: «ابو بكر ابن مجاهد و يا ابو الحسن ابن شنبوذ كدام افضل و برتر از ديگرى است؟» ابو طاهر گفت: «عقل ابن مجاهد بالاتر و بيشتر از علمش و علم ابن شنبوذ برتر و بيشتر از عقلش مى‌باشد!»[1].

ابن الجزرى گفته است: «همان‌طور كه در بين اقران و همگنان اتفاق مى‌افتاد، بين ابن مجاهد و ابن شنبوذ نيز اختلاف افتاد، تا آنجا كه ابن شنبوذ كسى را كه شاگردى ابن مجاهد را مى‌داشت به شاگردى نمى‌پذيرفت و مى‌گفت: اين شخص پاهاى خود را در راه كسب دانش به غبار نيالوده است». كنايه از آن كه رنج سفر در طلب علم را نبرده است.

ابن مجاهد بسيار خشك و غير قابل انعطاف و سخت پايبند به تقليد از قرائت پيشينيان بود. عبد الواحد بن ابى هاشم مى‌گويد: «كسى از ابن مجاهد پرسيد: چرا شيخ قرائتى خاص اختيار نمى‌كند؟ او در پاسخ گفت: نياز ما در حفظ دست‌آوردهاى ائمه پيشين، بيش از آن است كه قرائتى اختيار كنيم تا پس از ما رواج يابد»[2].

ابن مجاهد كسى است كه ابن مقله وزير را بر آن داشت كه ابن شنبوذ[3] و ابن مقسم‌[4] را احضار كند و هريك از آن دو را در محضر جمعى از فقها به محاكمه بكشد تا مانع از اجتهاد و اختيار قرائت شود. دكتر صبحى الصالح مى‌گويد: «هر دو جلسه محاكمه به دستور شيخ القرّاء (ابن مجاهد) تشكيل گرديد و او اولين كسى است كه قرائت‌هاى هفت‌گانه را جمع‌آورى كرد. ابن مجاهد قرائت را از ابن شاذان رازى فرا گرفت. ابن مقسم و ابن شنبوذ نيز از شاگردان ابن شاذان بودند؛ امّا اشتراك اين سه تن در استاد و أخذ قرائت از يك شيخ، مانع از تشدّد ابن مجاهد با دو هم‌رديف خود نگرديد»[5].

[1] غاية النهاية في طبقات القرّاء، ج 2، ص 56- 54.

[2] معرفة القرّاء الكبار، از ذهبى، ج 1، ص 217.

[3] محمد بن احمد بن ايوب بن شنبوذ. ر. ك: غاية النهاية. ج 2، ص 52.

[4] محمد بن الحسن بن يعقوب بن الحسن بن مقسم ر. ك: غاية النهاية. ج 2، ص 123.

[5] مباحث في علوم القرآن، ص 252- 251. ر. ك: معرفة القرّاء الكبار، ج 1، ص 221 و 247.