قرائت مى‌كرده است. اين كه در احاديث اهل بيت عليهم السّلام آمده است قرآن را به كيفيت عربى خالص قرائت كنيد[1]، از نظر علاقه شديدى است كه به حفظ لغت اصيل قرآن داشته‌اند و لغت اصيل، همان لغت فصيح عرب و لهجه رايج آن است، تا قرآن از هرگونه تغيير و غلطخوانى مصون باشد و دگرگونى در آن راه نيابد.

تدوين قرائت‌هاى معروف‌

مسلمانان در صدر اول، قرآن را به‌نحوى‌كه از اصحاب پيامبر صلّى اللّه عليه و آله مى‌شنيدند و فرا مى‌گرفتند، قرائت مى‌كردند و پس از صحابه، از تابعين و پيشوايان بزرگى كه در شهرهاى آنان به سر مى‌بردند، قرآن را مى‌آموختند؛ از جمله اين افراد كه در مدينه بودند مى‌توان سعيد بن المسيّب، عروة بن الزبير، سالم بن عبد اللّه العدوى، معاذ بن الحارث، عبد الرحمن بن هرمز، محمد بن مسلم بن شهاب، مسلم بن جندب و زيد بن اسلم را نام برد. در مكه عبيد بن عمير، عطاء، طاووس، مجاهد، عكرمه و عبد اللّه ابن ابى مليكه. در كوفه علقمه، اسود، مسروق، عبيده، عمرو بن شرحبيل، حارث بن قيس، ربيع بن خثيم، عمرو بن ميمون، ابو عبد الرحمن السلمى، زر بن حبيش، عبيد بن نضله، ابو زرعه، سعيد بن جبير، ابراهيم نخعى و شعبى. در بصره عامر بن عبد قيس، ابو العاليه، ابو رجاء، نصر بن عاصم، يحيى بن يعمر و جابر بن زيد.

در شام ابن ابى شهاب و خالد بن سعيد، مصاحب ابو الدرداء، را مى‌توان نام برد.

اينان و نظايرشان، علما و دانشمندان امّت در بلاد و مرجع مسلمانان در زمينه‌هاى مختلف معارف اسلامى آن‌روز به شمار مى‌آمدند. امّا برجستگى اين‌گونه افراد در يك زمينه خاص نظير قرائت قرآن نبود، بلكه اينان به طور عام علماى آن دوره شناخته مى‌شدند.

پس از گذشت آن دوره، گروهى فن قرائت و فرا گرفتن و آموختن آن را رشته اختصاصى خود قرار دادند و به اين رشته توجهى خاص مبذول داشته و در قرائت قرآن و آموزش آن شهرت يافتند، تا اينكه در مقام امامت فنّ قرار گرفتند كه پيشوايى مردم را در اين زمينه به عهده داشتند و مردم از مناطق مختلف به سوى آنان‌

[1] ر. ك: وسائل الشيعة، جلد 6، ص 222، باب 30 از ابواب قرائت قرآن شماره 1.