همزه- در آن پرهيز كنيد»[1].

امام صادق عليه السّلام مى‌فرمايد: «عربيت را بياموزيد[2]، زيرا كلامى است كه خداوند با آن با آفريدگان خود تكلم نموده و با گذشتگان سخن گفته است»[3].

امام جواد عليه السّلام در نشستى فرمود: «دو نفر نزد خداوند يكسان نيستند مگر آنكه در آداب سخن‌ورى برتر باشد!» به وى عرض شد برترى او را نزد مردم در نشست‌ها و اجتماعات مى‌دانيم، ولى برترى او نزد خداوند چگونه است؟ فرمود: «به قرائت قرآن، همان گونه كه نازل شده و خواندن دعا بدون غلط، زيرا دعاى غلط به سوى خدا صعود نمى‌كند»[4].

البته افراد عاجز و ناتوان تا آنجا كه مى‌توانند درست بخوانند كافى است، زيرا خداوند بر هيچ‌كس بيش از امكان و توانايى او تكليف نكرده است. در گفته امام صادق عليه السّلام پيش از اين گذشت كه پيامبر صلّى اللّه عليه و آله فرمود «موقعى كه يك غير عرب از امّت من قرآن را با لهجه عجمى بخواند فرشتگان آن را به عربى فصيح بالا مى‌برند».

حديث سبعة احرف در رابطه با قرائات سبع‌

شنيده نشده است كه هيچ‌يك از علماى فن، بين حديث «أنزل القرآن على سبعة أحرف» با قرائت‌هاى هفت‌گانه ارتباطى قايل باشد. جز اينكه اين موضوع بر زبان مردم عادى جارى است و هيچ دليل قابل اعتمادى در اين مورد وجود ندارد.

بسيارى از دانشمندان محقّق و منقّد مانند: ابن الجزرى، ابو شامه، زركشى، ابو محمد مكى، ابن تيميه و نظاير اينان، اين شايعه را رد كرده‌اند. ابن الجزرى، اين توهّم را به مردم جاهل و عوام كه از هرگونه دانش تهى هستند، نسبت مى‌دهد[5].

ابو محمد مكى گفته است: «هركس كه گمان مى‌برد قرائت هريك از اين قرّاء، يكى از حرف‌هاى هفت‌گانه است كه پيامبر صلّى اللّه عليه و آله بر آن تصريح كرده، در اشتباهى‌

[1] وسائل الشيعة، ج 4، ص 865.

[2] مقصود از عربيّت شايد زبان و لهجه عربى باشد و محتمل است كه آداب و قواعد لغت عرب مقصود باشد.

[3] وسائل الشيعة، ج 4، ص 866.

[4] همان.

[5] تحبير التيسير، ص 10.