سه حرف قرائت مى‌كردم تا اين كه به هفت حرف رسيد و هريك از آن‌ها وافى به مقصود است. اگر به جاى «سميعا عليما»، گفته شود «عزيزا حكيما» ما دام كه آيه عذاب به عبارتى كه مفهوم آن رحمت است و آيه رحمت به عبارتى كه مضمون آن عذاب است ختم نشود، مانعى ندارد»[1].

5. هم از وى نقل شده كه پيامبر صلّى اللّه عليه و آله، جبرئيل را ملاقات كرد و به وى گفت: «من در ميان مردمى بى‌سواد مبعوث شده‌ام. برخى از آنان ناتوان و پير و برخى از آنان بنده و كنيز و مردمى كه هرگز كتابى نخوانده‌اند هستند». جبرئيل در پاسخ گفت: «اى محمد! قرآن بر هفت حرف نازل شده است»[2].

6. از ابو جهيم انصارى نقل شده گويد: دو نفر كه در آيه‌اى از قرآن اختلاف داشتند به نزد پيامبر صلّى اللّه عليه و آله رفتند. وى به آن دو گفت: «قرآن بر هفت حرف نازل شده، در آن جدال نكنيد كه جدال در مورد قرآن كفر است»[3].

7. از ابو هريره نقل شده كه پيامبر صلّى اللّه عليه و آله گفته است: «قرآن بر هفت حرف نازل شده و فرقى نيست بين «عليما حكيما» و «غفورا رحيما»[4].

8. از عبد اللّه بن مسعود نقل شده كه پيامبر صلّى اللّه عليه و آله گفته است: «قرآن بر هفت حرف نازل شده و براى هر حرفى از آن‌ها ظاهرى است و باطنى و براى هر حرفى حدى و براى هر حدى، پيشگاهى است»[5].

9. هم از او نقل شده كه پيامبر صلّى اللّه عليه و آله فرمود: «قرآن به هفت حرف نازل شده و جدال درباره آن كفر است (سه مرتبه اين جمله را تكرار نموده آن‌گاه فرمود:) آنچه از آن را مى‌دانيد بدان عمل كنيد و آنچه را نمى‌دانيد از عالم و داناى آن بپرسيد»[6].

10. به نقل از زيد بن ارقم كه شخصى نزد پيامبر صلّى اللّه عليه و آله آمد و گفت: آيه‌اى را عبد اللّه بن مسعود و زيد و ابىّ بن كعب براى من قرائت كردند و قرائت هر سه با يكديگر اختلاف داشت. قرائت كدام يك را اختيار كنم. پيامبر صلّى اللّه عليه و آله ساكت ماند.

[1] سنن ابو داود، ج 2، ص 102.

[2] ترمذى، ج 5، ص 194، شماره 2944.

[3] شعب الإيمان، ج 1، ص 372 از بيهقى. مسند احمد، ج 4، ص 169.

[4] المصنف، ج 2، ص 61.

[5] تفسير طبرى، ج 1، ص 9.

[6] همان، ص 9.