وردان (متوفاى 160) و ابن جمّاز (متوفاى 170) هستند.

قراء اربعة عشر

چهار قارى ديگرى كه به قرائت شاذ (خلاف مشهور) قرائت مى‌كردند، ولى مقبول عامّه مردم بودند، بر اين ده قارى افزوده شده‌اند:

11. حسن بصرى: حسن بن يسار (متوفاى 110) قارى بصره؛ دو راوى او شجاع بلخى (190- 120) و دورى (متوفاى 246) كه او را درك نكرده و با واسطه از او روايت كرده‌اند.

12. ابن محيصن: محمد بن عبد الرحمن (متوفاى 123) قارى مكه؛ دو راوى او بزّى (250- 170) و ابن شنبوذ (متوفاى 328) هستند كه با واسطه از او روايت كرده‌اند.

13. يزيدى: يحيى بن مبارك (متوفاى 202) قارى بصره؛ دو راوى او سليمان بن حكم (متوفاى 235) و احمد بن فرج ضرير (متوفاى 303) هستند كه با واسطه از او روايت كرده‌اند.

14. أعمش: سليمان بن مهران اسدى (متوفاى 148) قارى كوفه؛ دو راوى او شنبوذى (388- 300) و مطوّعى (متوفاى 371) هستند كه با چند واسطه از او روايت كرده‌اند.

اين چهارده قرائت معروف كه هر كدام از طريق دو راوى نقل شده است، مجموعا بيست و هشت قرائت را تشكيل مى‌دهند كه شناسايى آنان فى‌الجمله انجام گرفت.

پنج نفر از قرّاء سبعة به غير از ابن عامر و ابو عمرو ايرانى‌الاصلند. ابن عامر مجهول النسب و ابو عمرو از قبيله مازن تميم است؛ ولى قاضى اسد يزيدى مى‌گويد: «او از فارس شيراز از روستاى كازرون برخاسته است».

عاصم، ابو عمرو، حمزه و كسائى، صريحا اظهار تشيّع مى‌نمودند، ولى ابن كثير و نافع از آنجا كه هر دو از فارس هستند، احتمالا شيعه بودند. اما ابن عامر،