الإقراء» در قرائات سبع را تأليف كرد. ابو القاسم محمد بن عبد اللّه (متوفاى حدود 650) رساله‌اى در لغات قبائل عرب كه در قرآن آمده نوشت. ابن ابى الاصبع عبد العظيم بن عبد الواحد (متوفاى 654) «بديع القرآن» را به رشته تحرير درآورد. ابو محمد عبد العزيز بن عبد السلام (متوفاى 660) «مجاز القرآن» را تقرير نمود. ابو شامه شمس الدين عبد الرحمن بن اسماعيل (متوفاى 665) «المرشد الوجيز» را در علوم قرآنى تأليف كرد. محمد بن ابى بكر رازى (متوفاى 666) «اسئلة القرآن المجيد و أجوبتها» را نوشت.

در قرن هشتم جامع‌ترين كتاب در علوم قرآنى نوشته شد. اين مهم بر دست تواناى امام بدر الدين محمد بن عبد اللّه زركشى (متوفاى 794) انجام گرفت. كتاب او «البرهان في علوم القرآن» نام دارد كه در چهل و هفت فنّ از فنون علوم قرآنى بحث كرده و در اين باب استقصاء كامل نموده است. و نيز بدر الدين محمد بن ابراهيم بن جماعه (متوفاى 733) «كشف المعانى» در متشابهات قرآن را تأليف كرد. كمال الدين عبد الرحمن بن محمد حلّى معروف به ابن العتائقى (متوفاى 770) «الناسخ و المنسوخ» را نوشت.

جلال الدين بلقينى شيخ و استاد جلال الدين سيوطى (متوفاى 824) «مواقع العلوم في مواقع النجوم» را در انواع پنجاه‌گانه علوم قرآنى نوشت، كه ابتدا جلال الدين سيوطى كتاب معروف خود را بر آن پايه‌گذارى نمود. سپس بر كتاب برهان زركشى دست يافت و آن را محور قرار داد.

در قرن نهم معروف‌ترين و جامع‌ترين كتاب در علوم قرآنى كتاب «الاتقان» في علوم القرآن، بر دست برومند جلال الدين سيوطى (متوفاى 911) نوشته شد. البته اين كتاب را بايد از شاه‌كارهاى قرن نهم به حساب آورد، زيرا فراغت از آن در سال (872) بوده است. همچنين وى كتاب معروف «معترك الأقران» را در اعجاز قرآن در سه مجلد بزرگ نوشته است. در همين قرن ابو الخير شمس الدين محمد بن محمد بن جزرى (متوفاى 833) كتاب «النشر في القراءات العشر» و كتاب «غاية النهاية» در طبقات قرّاء و كتاب «فضائل القرآن» را نوشت.

قاضى زكريا بن محمد انصارى (متوفاى 926) «فتح الرحمن» در رفع و دفع‌