حُبِّ عَلِي»[1]؛ «فرزندانتان را با دوستى على عليه السلام تربيت كنيد.»

* عبدالله بن عباس: وى از شيفتگان مولا امير مؤمنان عليه السلام شمرده مى‌شد.

* مالك اشتر: مالك از حواريين حضرت شمرده مى‌شد.

* سهل بن حنيف: او از اصحاب بدر و مورد عنايت خاص مولا اميرمؤمنان عليه السلام بود.[2]

* عثمان بن حنيف: وى برادر سهل و از همان دوازده نفر منكر ابوبكر بود.[3]

* ابو رافع: او خادم با اخلاص پيامبر صلى الله عليه و آله و از پايه‌گذاران مكتب تشيع و ثابت قدم بر ولاى اميرمؤمنان عليه السلام و متصدى خزانه‌دارى مولا بود.[4]

از اين دست صحابه والا مقام بسيارند كه بر ولاى آل‌البيت عليهم السلام ثابت قدم بودند و هرگز نتوان آنان را مرتد شمرد.

خلاصه، در ميان صحابه كسانى بودند كه ثبات قدم داشتند و از مصاديق بارز (إِنَّ الَّذِينَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا)[5] شمرده مى‌شدند و تزلزلى در دين و عقيده خود راه ندادند. تنها، همان پيش‌آمد تكان‌دهنده بود كه بسيارى از صحابه را شوكه كرد. آنها مبهوت و حيران شده بودند كه چه تحولى در تقدير و تدبير رخ داده كه چنين فاجعه هولناكى را موجب گرديده است. البته چند نفر معدود هرگز تكان نخوردند و هم‌چنان استوار ماندند. آنها مى‌دانستند كه مصالح هم چون گذشته، وفق تقدير و تدبير ازلى در جريان است.

[1] . قاموس الرجال، ج 2، ص 514.

[2] . قاموس الرجال، ج 5، ص 353- 354.

[3] . احتجاج، ج 1، ص 97 و 103.

[4] . رجال نجاشى، ص 3- 5.

[5] . فصلت 41: 30:« كسانى كه گفتند:" پروردگار ما خداست"؛ و[ دراين گفته‌] ايستادگى كردند.»