حضرت در دعاى چهارم صحيفه چنين مى‌فرمايد:

«اللَّهُمَّ وَ أَصْحَابُ مُحَمَّدٍ خَاصَّةً الَّذِينَ أَحْسَنُوا الصَّحَابَةَ وَ الَّذِينَ أَبْلَوُا الْبَلاءَ الْحَسَنَ فِي نَصْرِهِ، وَ كَانَفُوهُ، وَ أَسْرَعُوا إِلَى وِفَادَتِهِ، وَ سَابَقُوا إِلَى دَعْوَتِهِ، وَ اسْتَجَابُوا لَهُ حَيْثُ أَسْمَعَهُمْ حُجَّةَ رِسَالاتِهِ. وَ فَارَقُوا الأَزْوَاجَ وَ الأَوْلادَ فِي إِظْهَارِ كَلِمَتِهِ، وَ قَاتَلُوا الآبَاءَ وَ الأَبْنَاءَ فِي تَثْبِيتِ نُبُوَّتِهِ، وَ انْتَصَرُوا بِهِ. وَ مَنْ كَانُوا مُنْطَوِينَ عَلَى مَحَبَّتِهِ يَرْجُونَ تِجَارَةً لَنْ تَبُورَ فِي مَوَدَّتِهِ. وَ الَّذِينَ هَجَرَتْهُمْ الْعَشَائِرُ إِذْ تَعَلَّقُوا بِعُرْوَتِهِ، وَ انْتَفَتْ مِنْهُمُ الْقَرَابَاتُ إِذْ سَكَنُوا فِي ظِلِّ قَرَابَتِهِ. فَلا تَنْسَ لَهُمُ اللَّهُمَّ مَا تَرَكُوا لَكَ وَ فِيكَ، وَ أَرْضِهِمْ مِنْ رِضْوَانِكَ، وَ بِمَا حَاشُوا الْخَلْقَ عَلَيْكَ، وَ كَانُوا مَعَ رَسُولِكَ دُعَاةً لَكَ إِلَيْكَ. وَ اشْكُرْهُمْ عَلَى هَجْرِهِمْ فِيكَ دِيَارَ قَوْمِهِمْ، وَ خُرُوجِهِمْ مِنْ سَعَةِ الْمَعَاشِ إِلَى ضِيقِهِ، وَ مَنْ كَثَّرْتَ فِي إِعْزَازِ دِينِكَ مِنْ مَظْلُومِهِمْ.»

«بار خدايا، اصحاب و ياران ويژه محمد صلى الله عليه و آله، آنان كه همراهى [با آن حضرت‌] را نيكو به پايان رساندند؛ آنان كه براى يارى او در جنگ، شجاعت و دلاورى فراوانى آشكار ساختند و او را يارى كردند؛ درايمان آوردن به او شتافتند و در [پذيرفتن‌] دعوتش [از ديگران‌] پيشى گرفتند و دعوت او را آن هنگام كه برهان رسالت‌ها (پيغام‌ها) ى خود را به گوششان رساند، پذيرفتند؛ در راه آشكار ساختن دعوت او [به راه حق‌] از زنان و فرزندان دورى كردند؛ در استوار كردن پيغمبرى او، با پدران و فرزندان [خودشان‌] جنگيدند و به واسطه وجود [با بركت‌] آن حضرت، پيروز گرديدند؛ آنان كه محبت و دوستى آن بزرگوار را در دل داشتند و در دوستى‌اش، بازرگانى و تجارتى (سعادت و نيك‌بختى) را آرزو داشتند كه هرگز، كَسادى در آن راه نمى‌يابد؛ آنان كه چون به عُروة (دسته) آن حضرت خود را آويختند (پيرو دين او گشتند)، قبيله‌ها [شان‌] از آنها دورى گزيدند و چون در سايه خويشى با او جاى گرفتند (فرمانبر او