شمرده مى‌شوند؛ نه صحابى بنابر تعريف ابن حجر.

امام صادق عليه السلام در ادامه، علت اختلاف صحابه درنقل حديث را بيان مى كند و مى فرمايد: اين به سبب ناهماهنگى در حضورشان نزد پيامبر بود. برخى در اول كلام و برخى در آخر كلام مى‌رسيدند؛ برخى عموم كلام و برخى خصوص آن را مى‌شنيدند؛ برخى هنگام بيان ناسخ و برخى هنگام بيان منسوخ حضور داشتند. هر كس هم شنيده‌ها و دريافت‌هايش را بعدها نقل مى‌كرد، بدين سبب اختلاف در گفتار پيدا شد. اين اختلاف، مايه تضاد است و نه موجب تكذيب يا تصديق هم‌ديگر، بلكه همگى صادقند.

مولا اميرمؤمنان عليه السلام هنگامى كه از شايستگان صحابه گسترده سخن مى‌گويد و جايگاه بلند آنان را از جرگه منافقين جدا مى‌سازد، مى‌فرمايد: گفتار آن دسته از صحابه بلند پايه، همه صادق و مصدَّق است و اختلافى ميان آنان نيست؛ جز به سبب اختلاف در حضور و برداشت كه هر يك براساس دريافت‌هايشان، سخن مى‌گويند و راست مى‌گويند.

آن‌گاه امام از خود ياد مى‌كند كه هرگز از محضر پرفيض پيامبر صلى الله عليه و آله غيبت نجست و همه آن‌چه را پيامبر بر صحابه عرضه داشت، بدون كم و كاست فرا گرفت و فراموش نكرد.[1]

4. صحابه در دعاي امام سجاد عليه السلام‌

در دعاى امام سجاد عليه السلام درباره صحابه و تابعان، به خوبى روشن است كه لقب فخيم صحابه تنها شامل شايستگان مى‌گردد. عبارت «الذين أحسنوا الصحبة» در ابتداى دعا، به همين تصريح دارد.

[1] . كافى شريف، ج 1، ص 62- 64.