امّا در سوره مباركه ابراهيم، آيات قبل، جهت بيان وصف انسان و سركشى و انحراف او از راه راست، طرح‌ريزى شده است. در اين مجموعه آيات، از ويل و عذاب شديد براى كافران (آنان كه دنيا را بر آخرت ترجيح مى‌دهند و آنان كه مانع راه خدا گشته، و دنبال كج كردن آن از روى علم هستند) شروع نموده و سپس برخورد مداخله‌گرايانه انسان، در مقابل دعوت انبيا- عليهم السلام- را مطرح مى‌نمايد، چنانكه فرمود:

وَ قالَ مُوسى‌ إِنْ تَكْفُرُوا أَنْتُمْ وَ مَنْ فِي الْأَرْضِ جَمِيعاً فَإِنَّ اللَّهَ لَغَنِيٌّ حَمِيدٌ* أَ لَمْ يَأْتِكُمْ نَبَؤُا الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ قَوْمِ نُوحٍ وَ عادٍ وَ ثَمُودَ وَ الَّذِينَ مِنْ بَعْدِهِمْ لا يَعْلَمُهُمْ إِلَّا اللَّهُ جاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّناتِ فَرَدُّوا أَيْدِيَهُمْ فِي أَفْواهِهِمْ وَ قالُوا إِنَّا كَفَرْنا بِما أُرْسِلْتُمْ بِهِ وَ إِنَّا لَفِي شَكٍّ مِمَّا تَدْعُونَنا إِلَيْهِ مُرِيبٍ‌[1].

بعد، آيات ادامه پيدا مى‌كند تا اينكه مى‌رسد به:

وَ قالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِرُسُلِهِمْ لَنُخْرِجَنَّكُمْ مِنْ أَرْضِنا أَوْ لَتَعُودُنَّ فِي مِلَّتِنا فَأَوْحى‌ إِلَيْهِمْ رَبُّهُمْ لَنُهْلِكَنَّ الظَّالِمِينَ‌[2].

و چند آيه بعد مى‌فرمايد: أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ بَدَّلُوا نِعْمَتَ اللَّهِ كُفْراً وَ أَحَلُّوا قَوْمَهُمْ دارَ الْبَوارِ[3].

[1] يعنى: و موسى گفت: اگر شما و همه اهل زمين يك‌مرتبه كافر شويد، خدا از همه بى‌نياز است. آيا اخبار بسيارى از پيشينيان شما مانند قوم عاد و ثمود و قوم بعد از آنها كه همه درگذشتند و جز خدا كسى بر احوالشان آگاه نيست، به شما نرسيده كه پيغمبرانشان آيات و معجزات روشن بر آنها آوردند و آنها( از تعجب و خشم) دست به دهان فروبرده مى‌گفتند كه ما به هر چه شما پيامبران مأمور آن هستيد كافريم و به آنچه شما دعوت مى‌كنيد( از خدا، قيامت، بهشت و دوزخ) در همه شك و ترديد داريم.( ابراهيم: 8 و 9).

[2] يعنى: باز كافران به رسولان پاسخ دادند كه به آيين ما برگرديد و الا البته شما را از شهر و ديار خود بيرون مى‌كنيم و خدا به آنها وحى فرمود كه غم مخوريد. البته ما ستمكاران را هلاك خواهيم كرد( ابراهيم: 13).

[3] يعنى: آيا نديدى حال مردمى را كه نعمت خدا را به كفر مبدل ساختند( خود و) قوم خود را به ديار هلاكت رهسپار كردند؟( ابراهيم: 28).