از عقاب خود بيم داد[1] و لذا مناسب بود كه آيه با «قدرت» ختم گردد تا اشاره كند به اينكه خداوند بر تمام اشياء (از جمله بر عذاب متجاوز) قادر است.

مثال 4: آيه شريفه: تُسَبِّحُ لَهُ السَّماواتُ السَّبْعُ وَ الْأَرْضُ وَ مَنْ فِيهِنَّ وَ إِنْ مِنْ شَيْ‌ءٍ إِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَ لكِنْ لا تَفْقَهُونَ تَسْبِيحَهُمْ إِنَّهُ كانَ حَلِيماً غَفُوراً[2].

ظاهرا در آيه شريفه، وجه تناسب مشخصى ما بين تسبيح اشياء و ختم آيه به حلم و مغفرت وجود ندارد. ولى سياق آيات در حقيقت در زمينه بيان سيئات اعمالى كه عرب جاهلى بدان همت گمارده بودند، است؛ چنانكه فرمود: كُلُّ ذلِكَ كانَ سَيِّئُهُ عِنْدَ رَبِّكَ مَكْرُوهاً[3].

بنابراين، به جهت تحريض و تحريك آنان به توبه، و دست كشيدن از گناه، و رجوع به شريعت مقدس الهى، سخن از تسبيح و تقديس الهى، توسط همه كائنات عالم را به دنبال آورد، تا اينكه اعراب جاهلى نيز همچون ساير مخلوقات عالم، خود را با نظام توحيدى، وفق داده و با آنان همراه باشند.

پس در نتيجه، تناسب داشت كه آيه، با حلم و چشم‌پوشى از گناهان و اعمال ناپسند آنان و با مغفرت و آمرزش از جرائمى كه مرتكب شده‌اند- در صورتى كه توبه نمايند- ختم گردد.

[1] آيه قبل آن چنين است: لا يَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْكافِرِينَ أَوْلِياءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِينَ وَ مَنْ يَفْعَلْ ذلِكَ فَلَيْسَ مِنَ اللَّهِ فِي شَيْ‌ءٍ إِلَّا أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقاةً وَ يُحَذِّرُكُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ وَ إِلَى اللَّهِ الْمَصِيرُ. آل عمران: 28.

[2] يعنى: هفت آسمان و زمين و هرچه در آنهاست، همه به ستايش و تنزيه خدا مشغولند.

و موجودى نيست در عالم جز آنكه ذكرش تسبيح و ستايش حضرت اوست. و ليكن شما تسبيح آنها را فهم نمى‌كنيد. همانا او بسيار بردبار و آمرزنده است( اسراء: 44).

[3] يعنى: اين قبيل كارها و انديشه‌هاى بد همه نزد خدا، ناپسند خواهد بود( اسراء: 38).