به عبارت ديگر: اگر ما بين اجزاء جمله‌ها و كلام و آيات، ارتباط معنوى مناسب با فواصل و مقاطع و خواتيم آن نباشد، لازم مى‌آيد كه الفاظ و كلمات و فواصل آيات، از جهت لفظى، بدون تناسب و منفك از هم باشد. و اين خلاف فصاحت و بلاغت است. و اين از ساحت اقدس قرآن كريم، قطعا به دور است.

بنابراين، فواصل قرآن كريم، خارج از اين چهارچوب نخواهد بود، ولى همه اين حقايق، روشن و ظاهر نيست، بلكه برخى از آن امور، روشن و برخى از آن با تأمل و دقّت فراوان براى ذوى الالباب، قابل درك و كشف است»[1].

[1] البرهان فى علوم القرآن، ج 1، ص 78.