و يكپارچگى منطقى و ادبى سوره‌هاى قرآن كريم را معجزه همه معجزات ديگر بر شمرد»[1].

يكى از اشتباهات اين است كه: وحدت موضوع سوره را بدين گونه تفسير و تحليل كنيم كه سوره، بسان يك موضوع مستقل و يا مانند فصلى از يك باب و يا به‌منزله بحث خاصّى از يك كتاب مى‌باشد؛ چرا كه مى‌دانيم در اين جهت، امتياز بزرگى ميان روش ترتيب قرآن كريم و روش تأليف متداول، وجود دارد:

قرآن كريم، كتاب هدايت است كه راه هدايت را در نفوس مردم ايجاد مى‌كند و در هر فرصتى از رهگذر موعظه و نصيحت، اين هدايت را به عهده مى‌گيرد، لكن براى هر سوره، موضوعى را مقرر كرده كه اين موضوع بر آن سوره اشراف دارد و محتواى آن را زير پوشش خود مى‌گيرد و نيز هر سوره‌اى داراى مشخصاتى است كه در آن سوره، برجسته و نمودار است.

نظر استاد مدنى‌

استاد «مدنى» مى‌گويد: «هر «سوره‌اى» در قرآن كريم داراى جان و روحى است كه در كالبد آيات آن سوره جريان دارد و اين روح بر مبانى، احكام، و توجيهات و اسلوب آن سوره، سلطه و اشراف دارد. اين واقعيّت براى همگان معلوم است كه رسول خدا- صلى اللّه عليه و آله و سلم- دستور مى‌دادند آياتى كه تدريجا بر او نازل مى‌شد، در مواضع و جاى‌هاى ويژه خود در ضمن «سوره‌ها» قرار داده شود. و اين دستور طبق وحيى بود كه آن حضرت از جبرئيل- عليه السلام‌

[1] مدخل الى القرآن الكريم، تأليف« محمد عبد اللّه دراز» به نقل از كتاب« اهداف و مقاصد سوره‌هاى قرآن كريم» تأليف دكتر« عبد اللّه محمود شحاته» ترجمه دكتر« سيد محمد باقر حجتى»، ص 28 و 29.