از باب نمونه، وى در مورد همزه «أعوذ»، گمان مى‌نمايد كه آن اشاره به اوّل و ابتداى خلقت بوده و «م» در آخر «رجيم» اشاره به «معاد» است.

و اما بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌ به طور كلى همه‌اش اشاره به معاد و حشر است؛ زيرا با حروف شفوى يعنى «باء» شروع و با «ميم» پايان يافته است، چون استعاذه با «همزه» آغاز شده و با «ميم» كه اشاره به معاد بود پايان پذيرفت‌ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌ يك‌جا براى روز معاد قرار داده شد[1].

اين چنين و با اين بيان و سبك، سخن خود را در مورد وجه تناسب ما بين آيات و سور، شروع مى‌نمايد.

باز از جمله خيال‌پردازى‌هاى وى، سخن او در مورد تناسب دورى بين سوره‌ها مى‌باشد؛ يعنى همانا آخرين سوره قرآن «ناس» با اولين سوره آن؛ يعنى:

«حمد» تناسب و هماهنگى و پيوند بسيار دقيق و عميقى دارد. و اين در صورتى است كه اگر خواننده قرآن به دنبال ختم قرآن بلافاصله از سوره «حمد» شروع نمايد.

و همچنين است در ساير سوره‌ها با توجه به ترتيب وقوعى آنها در قرآن كريم، بدون اينكه به يك نقطه توقف و يا پايانى منتهى گردد، به نحوى كه همه سور با يكديگر، از يك تناسب بسيار قوى و ناگسستنى برخوردارند، گويا كه تمامى سوره‌ها يك حلقه بهم پيوسته‌اى هستند كه قارى و تلاوت‌كننده آن در روى آن دور مى‌زند كه نه آغازى دارد و نه پايانى. و سپس مى‌گويد:

از همين‌جا روشن مى‌گردد كه در قرآن كريم، هرگز وقف تامّى وجود ندارد، و نمى‌تواند هم باشد (زيرا هرجا را كه بنگرى، آغاز و هر آغازى هم انتها محسوب مى‌شود) حتى پايان سوره «ناس» هم نمى‌تواند ختم و پايان و محل وقف تامّ آن باشد؛ زيرا به يك معنى، اول و آغاز قرآن به شمار مى‌رود؛ چون اين سوره با وجود

[1] نظم الدرر، ج 1، ص 22.