فصل هفتم خطابات خداوند در قرآن كريم‌

آغاز نمودن كلام به خطاب مشافهه‌اى، باعث بزرگداشت و ارج نهادن به شأن و مقام مخاطبين و تجليل از آنان است. و در مقابل، موجب برانگيختن روح و اراده آنان، جهت گوش فرا دادن و استماع كلام متكلم، از باب احترام و از جهت اقتضاى ادب محاوره و گفتگو مى‌گردد. و خطاب و بيان به اين صورت عموم، از آن چيزها و امورى است كه حاكى از يك حادثه و خبر بسيار بزرگى است كه متكلم مى‌خواهد در گوش شنوندگان و حاضران تحت عنايت و رعايت بالغ و خاصّ خويش، القا نمايد. از همين‌جاست كه بيدارسازى و هشدار همه را به عهده مى‌گيرد.

و اين خطاب و بيان مى‌تواند به يكى از طرق و راههايى كه در ذيل، بدان اشاره مى‌رود، انجام گيرد:

1- با متوجه ساختن خطاب خويش به عامه مكلفين (النّاس كافّة) در طول تمام روند روزگار و تعاقب ايّام كه در آغاز دو سوره چنين آمده است:

الف- سوره «نساء»: يا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمُ الَّذِي خَلَقَكُمْ مِنْ نَفْسٍ‌