خلقت آسمانها و زمين و ايجاد آنها از عدم، قرار گرفته است.

جوينى مى‌گويد: فاتحة الكتاب، ام‌الكتاب، و مطلع و ابتدا و آغاز قرآن است و لذا تناسب داشت كه با بليغ‌ترين صفات و عام‌ترين و شمول‌دارترين صفت حق، ادا گردد[1].

آرى، آغاز نمودن به حمد خداى متعال و همچنين تسبيح ذات اقدسش- جلّ ثنائه- همانا عامل برانگيختن عواطف انسان به سوى مطلع خير و متوجّه ساختن انسان به مبدأ فيوضى است؛ مبدأ فيض و مطلع خيرى كه تمام وجود، حيات و بركات از اوست. و اين همان جلال، عظمت و بهاء است كه كلام و سخن در بدء طلوع و آغازين خود، بدان جلاء گرفته و آذين شده است. و بيان از مشرق و محل طلوع آن، جلال و عظمت مى‌يابد، پس زيبا و شگفت‌انگيز است نام حق و صفات جمال و جلالش در آغاز گفتار و چه زيباست در وصف كمال!

سوره‌هاى مسبّحات‌

سوره‌هاى «مسبحات» هفت عدد و يا بالاتر، بلكه بر نه عدد بالغ مى‌شود البته اگر «تبارك» را تسبيح به شمار آوريم، چنانكه صحيح‌تر هم همين است:

1- سوره «فرقان»: تَبارَكَ الَّذِي نَزَّلَ الْفُرْقانَ ....

2- سوره «حديد»: سَبَّحَ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ ....

3- سوره «حشر»: سَبَّحَ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ ....

4- سوره «صف»: سَبَّحَ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ ....

5- سوره «جمعه»: يُسَبِّحُ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ ....

6- سوره «تغابن»: يُسَبِّحُ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ ....

[1] ربيع الابرار ابن معصوم، ج 1، ص 55.