وى در ادامه سخن خود مى‌گويد: از جهت ابتدا، كلام در مقام تكلم به عهده و اختيار و انتخاب متكلم گذارده شده؛ چون ابتداى سخن، اولين جمله اى است كه در سمع مخاطب قرار مى‌گيرد و لذا اگر ابتداى سخن لايق و شايسته و برازنده معناى مقصود و منظور اصلى باشد كه بعد از آن مى‌آيد، انگيزه شنوندگان نسبت به استماع آن فراوان مى‌گردد.

و آنگاه مى‌گويد: براى اثبات اين مطلب (اگر ابتدا سخن مناسب با معناى مقصود باشد، انگيزه شنوندگان را مى‌افزايد و مى‌انگيزاند) كافى است كه به ابتدائات وارده در قرآن كريم توجه نمايى. مانند تحميداتى كه سوره‌هايى بدان آغاز گرديده است. و «مسبحات»[1] هم از آن جمله است. و همچنين ابتداءها و اوائلى كه با «نداء» شروع شده است در مثل‌ يا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمُ الَّذِي خَلَقَكُمْ مِنْ نَفْسٍ واحِدَةٍ[2] زيرا عموم خطاب، حاكى از يك رعايت و غايت بالايى نسبت به امور مخاطبين به طور عموم است.

به ويژه اينكه بعد از ندا و به دنبال آن «ربّ» و پروردگارى را مطرح فرموده است كه نعمت وجود و حيات را بر آنان ارزانى داشته و همگان را از يك اصل و ريشه (پدر و مادر) آفريده است؛ به طورى كه در ميان آنان از بعد حسب واصل و نسب، هيچ‌گونه تمايزى نبوده و هرگز احدى بر ديگرى برترى ندارد. وه! چه شگفت‌انگيز است خطابهاى بزرگ و با عظمت قرآن كه بيدارى و هشيارسازى عامه خلايق را در اين خطاب فراگير و شامل خود، به عهده گرفته است. و همچنين است قول خداى تعالى:

[1] منظور از مسبحات، آن سورى است كه با« سبّح» و يا« يسبّح» شروع مى‌شود.

[2] نساء: 1.